[NC ร่าน] Chapter: 5 Another (?)

ร่างเปลือยเปล่าที่กองอยู่บนพื้นค่อยๆกัดฟันยัดกายลุกขึ้นจากพื้นอย่างทุกลักทุเล เหลือบสายตาหันมองไปที่ประตูที่ถูกกระแทกปิดไปเมื่อไม่นาน ก็นึกสมเพชตัวเองที่อ่อนแอเกินจะขัดขืนร่างสูงที่เพิ่งจากไป มือบางกดล๊อกลูกบิดประตูอีกครั้งเพื่อความมั่นใจก่อนจะก้าวพากายบางเข้าไปในห้องน้ำ

“...ฮึกก..”เสียงสะอื้นน้อยๆดังขึ้นในลำคอเมื่อได้เห็นเงาสะท้อนของตนในกระจกหน้าอ่างล้างมือ ร่องรอยสีเข้มปรากฏไปทั่วแผ่นอกขาวเนียน จ้ำช้ำๆตามลาดไหล่ รอยถลอกที่เกิดจากแรงจิกที่ท่อนแขนประปรายไปทั่ว มือบางไล้แตะตามบาดแผลเบาๆ นึกถึงเหตุการณ์โหดร้ายป่าเถื่อนเมื่อครู่ก็ยิ่งร้องไห้หนัก

เจ็บทั้งตัว...

...เจ็บทั้งใจ

ทำไม..คนที่ได้ชื่อว่า ‘เพื่อน’ ถึงทำร้ายกันมากขนาดนี้

สายตาเหลือบมองไปเห็นใบมีดโกนที่วางเรียงอยู่บนชั้นวางของใกล้ๆ ฮยอกแจก็จินตนาการคิดไปไกลถึงเหตุการณ์บ้าๆที่มักเคยเห็นในละครโทรทัศน์ ภาพข้อมือที่อาบไปด้วยหยดเลือดสีสด ลมหายใจรวยระรินบ่งบอกถึงความทรมาณของบุคคลที่ต้องการปลิดชีวิตตัวเอง

อาจเป็นเพราะฮยอกแจปล่อยให้อารมณ์เข้าควบคุมมากกว่าเหตุผล มือบางเอื้อมไปหยิบใบมีดโกนที่ชั้นอย่างเผลอตัว จรดปลายคมเข้าที่ข้อมือขาวซีด ความอึดอัดและความหวาดกลัวตีกันจนสับสน เรียวปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่น ออกแรงกดน้อยๆให้คมมีดแทรกเข้าไปในเนื้อ

‘ไร้สาระ’ 

‘เคร้งงง’

ฮยอกแจสะบัดหัวไล่ความคิดโง่เง่าพร้อมโยนใบมีดโกนในมือทิ้งเมื่อสติกลับคืนมา มือบางรีบเปิดก๊อกน้ำเพื่อล้างรอยแผลเล็กๆที่เกิดจากคมมีดเพื่อฆ่าเชื้อ ฮยอกแจมองข้อมือของตนที่มีหยดเลือดเล็กไหลไปตามน้ำนิ่งๆ นึกโทษตัวเองที่คิดบ้าบอไร้สาระ ยอมทิ้งชีวิตให้กับคนคนเดียวที่ไม่ได้เห็นค่าอะไรตัวเองเลยสักนิด

‘ถึงตาย ทงเฮก็คงไม่เสียเวลามาสนใจหรอก’

ร่างเล็กค่อยๆก้าวลงไปนั่งในอ่างแล้วเปิดน้ำอุ่นเพื่อล้างคราบไคลสกปรกบนกาย คราบน้ำรักขาวขุ่นปะปนกับสีแดงจางๆที่ยาวเป็นทางตามเรียวขา เครื่องหมายยืนยันว่าเหตุการณ์เมื่อครู่ไม่ได้เป็นเพียงความฝันหรือภาพจินตนาการ มือเล็กลูบไล้ลำตัวช้าๆ กัดฟันทนความเจ็บที่แล่นปราดไปทั่วร่างเพื่อทำความสะอาดช่องทางแคบด้านหลังที่คาดว่าคงมีบาดแผลฉีกขาดอยู่

“อึกก..”นิ้วเรียวสอดเข้าไปด้านในเพื่อกวาดเอาคราบธารสีขุ่นของเพื่อนรักที่คั่งค้างในกายออก หยาดน้ำตาใสๆไหลปริ่มแทรกผ่านเปลือกตาที่ปิดสนิท ฟันคมกัดเรียวปากล่างแน่นระบายความปวดร้าวที่จำเป็นต้องฝืนทน

“อ่ะ..”เสียงแผ่วในลำคอดังขึ้นแผ่วๆเมื่อนิ้วเรียวถูกถอดถอน ร่างเล็กเอนกายพิงกับขอบอ่างทิ้งความคิดดำดิ่งกับความทรงจำเลวร้ายนานาที่ได้ประสบ คิดทบทวนเหตุผลที่ตนต้องยอมให้ทงเฮเข้ามามีสิทธิในชีวิตเขา ควบคุมเขาได้มากขนาดนี้

เพียงเพราะคำว่ารักแน่หรือที่ทำให้เขาต้องยอม ต้องตกเป็นเบี้ยล่าง เพียงเพราะความผูกพันที่สั่งสมเท่านั้นน่ะหรือที่ทำให้เขาต้องยอมถูกกดขี่ ด่าทอ ดูถูก สารพัด

ถ้าหากไม่มีคำว่า ‘รัก’ .. ฮยอกแจจะเลิกยอมทงเฮแบบนี้ไหมนะ?

ถ้าหากว่าเขาลองมองหาคนใหม่ เส้นทางใหม่..

..ลองเปิดใจให้กับซีวอนหรือคยูฮยอน มันจะดีกว่ามั้ยนะ?

ความอุ่นร้อนของน้ำทำให้ร่างกายผ่อนคลายจนเคลิบเคลิ้ม ดวงตาสีนิลค่อยๆหลับลงเชื่องช้า ปล่อยให้ธรรมชาติพาร่างกายพักผ่อนอย่างที่ต้องการ มือบางทั้งสองทิ้งลงข้างกาย ปล่อยวางความคิดไร้สาระ คำถามที่ยังไม่มีคำตอบถูกแทนที่ด้วยความเงียบสงบนิ่ง ...

“ฮยอกแจ..”เสียงหวานของเพื่อนสนิทปลุกให้ร่างที่นอนขดอยู่บนเตียงค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นบิดขี้เกียจไล่ความเมื่อยล้าที่เกาะกุมไปทั่วร่างกาย

“วันนี้มีสอบตอนสิบโมงไม่ใช่เหรอ ตื่นได้แล้ว”ซองมินในชุดนักศึกษาเอ่ยบอกเพื่อนด้วยความเป็นห่วง มืออวบเลื่อนไปกลุ่มผมสีอ่อนของร่างบางเบาๆ

วันนั้นที่เขากลับหอมาและเห็นกองเสื้อผ้าของฮยอกแจที่อยู่หน้าประตูพร้อมกับคราบน้ำขุ่นๆที่เลอะเปรอะบนพื้น สภาพร่างกายฮยอกแจที่เดินออกจากห้องน้ำท่าทางอิดโรย ร่องรอยจ้ำช้ำตามร่างกายที่ร่างบางพยายามใช้มือปิดซ่อนเอาไว้ มันชี้ชัดได้ว่าใครที่เป็นคนบุกรุกเข้ามาในห้องนี้

ถึงซองมินจะไม่ได้สนิทมีเรื่องพูดคุยกับทงเฮมากเท่าไร แต่ใช่ว่าเพื่อนสนิทอย่างเขาจะไม่รู้ว่าทงเฮเป็นคนประเภทไหน รวมถึงเรื่องความรู้สึกเกินคำว่าเพื่อนที่ฮยอกแจมี เขารู้เห็นทุกอย่างเพียงแต่ไม่พูดเพราะรู้ว่าการยื่นมือเข้าไปแทรกระหว่างความสัมพันธ์ของบุคคลทั้งสองอาจจะทำให้มิตรภาพที่มีขาดสะบั้นลงได้

เขาบอกได้เลยว่าเขาสงสารฮยอกแจจับใจที่ต้องมาทนรับอะไรที่โหดร้ายแบบนี้ เขาเห็นภาพพวกนั้นตลอดเวลา ทั้งคำด่าทอต่อว่าดูถูกเหยียดหยามต่างๆที่ ‘เพื่อนสนิท’ ไม่ควรจะมี ภาพที่ฮยอกแจต้องนั่งร้องไห้เงียบๆเวลาที่ทงเฮออกไปเที่ยวกลางคืนแล้วมีเรื่องมีปัญหา หลายครั้งที่เขาพยายามพูดกับฮยอกแจให้ตัดใจ และพยายามหาใครใหม่ๆเข้ามาในชีวิต แต่คำปฏิเสธแบบเดิมทุกครั้งก็ทำให้เขาตัดใจที่จะเกลี้ยกล่อม

หมดปัญญาจะหาทางช่วย

เพราะไม่รู้ว่าทำไม...ฮยอกแจถึงรักทงเฮมากมายขนาดนี้

“อื้ออ”ฮยอกแจพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง นึกถึงตารางเวลาของวันรวมถึงเรื่องแย่ๆที่คอยย้อนเข้ามาในห้วงความคิดตอกย้ำให้เขาเสียน้ำตาอยู่เสมอ

ตั้งแต่วันนั้นมาฮยอกแจก็ไม่ออกจากหอซองมินไปไหน ทั้งสายโทรศัพท์ข้อความที่ถูกส่งเข้ามาส่วนใหญ่ก็เป็นคำถามปนด่าทอจากปลายสายคนเดิม เขาต้องคอยตอบเลี่ยงอ้างเหตุผลนู่นนี่ว่าไม่สบาย ไม่ว่าง ติดธุระนานาเพื่อที่จะเลี่ยงการออกไปพบหน้ากับทงเฮ และทุกครั้งที่เขาปฏิเสธ คำด่าทอหยาบคาย และคำพูดที่คอยตอกย้ำความเป็นเจ้าของก็ถูกเตือนให้เขาต้องนั่งร้องไห้เงียบๆหลังจากปลายสายถูกตัด

ไม่รัก..ก็หวง

เพราะกลัวว่าของเล่น...จะไปเป็นของคนอื่น

ฮยอกแจเดินทอดน่องเข้าไปในมหาลัยเชื่องช้า เพราะเหลือเวลากว่าครึ่งชั่วโมงก่อนจะถึงเวลาสอบ ร่างบางนึกขอบคุณลมเย็นๆที่ช่วยเป็นเหตุผลให้ผ้าพันคอผืนใหญ่ดูไม่เป็นที่น่าสงสัย

“วันนี้อากาศหนาวขนาดนั้นเลยเหรอครับพี่”ร่างสูงโปร่งของรุ่นน้องที่วิ่งเข้ามาหาเอ่ยทักทายพร้อมรอยยิ้มกว้าง มือหนาแย่งหนังสือเล่มโตสองเล่มในมือบางมาถือเพื่อแสดงความเคารพ

“อืม.. ก็พี่ไม่ชอบอากาศหนาวนี่ ใครจะไปทนหนาวทนร้อนได้เหมือนคยูฮยอนล่ะ”ฮยอกแจเหน็บแนมพร้อมอมยิ้มน้อยๆ อย่างน้อยในวันที่คิดว่าแย่ที่สุดก็ยังมีคนทำให้เขายิ้มออกได้บ้างล่ะนะ

“ก็ใครให้พี่ตัวแห้งแบบนี้ล่ะ ลมพัดทีเดี๋ยวปลิวไปติดหลังคาบ้านใครจะแย่ ฮ่ะๆๆ”คยูฮยอนเอ่ยพลางกลั้วหัวเราะตามคนอารมณ์ขัน ดีใจที่ได้เห็นหน้ารุ่นพี่คนน่ารักที่ตัวเองแอบชอบหลังจากที่ไม่ได้เห็นมาร่วมอาทิตย์ แล้วก็ต้องขอบคุณรุ่นพี่ซองมินอีกยกใหญ่ที่ยอมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นรวมทั้งยังให้ตารางสอบของรุ่นพี่ฮยอกแจมาอีกแผ่น

“ช่วงนี้ว่างมากรึไง เห็นปกตินานๆทีถึงจะมาทัก”

“ฮ่ะๆ ก็คงอย่างนั้นล่ะครับ พอดีเห็นไก่แจ้เดินมาคนเดียวกลัวว่าจะเหงาร้องไห้ไปไล่จิกคนอื่นน่ะครับ”คำแซวของคยูฮยอนทำให้ทั้งสองต่างหัวเราะร่า

บทสนทนาสบายๆหยอกล้อหยอดแซวกันไปมาทำให้ฮยอกแจยิ้มได้ตลอดทางเดิน ร่างเล็กอดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมคำถามไถ่จากซองมินที่เป็นเพื่อนสนิทซึ่งเป็นคำถามเดียวกันกับคยูฮยอนถึงไม่สามารถทำให้เขายิ้มได้มากขนาดนี้ เป็นเพราะลักษณะการพูด หรือเป็นเพราะ ‘คยูฮยอน’ กันนะ

“นี่ เอาหนังสือชั้นมาได้แล้ว จะถึงตึกชั้นอยู่แล้ว”ฮยอกแจว่าพลางแบมือขอหนังสือจากร่างโปร่งคืน

“รุ่นพี่ครับ”คยูฮยอนเรียกร่างตรงหน้าเสียงเข้ม มองใบหน้าหวานสีหน้าจริงจัง ทำให้ฮยอกแจขมวดคิ้วมองกลับอย่างไม่เข้าใจกับท่าที่ที่เปลี่ยนไปของคนตรงหน้า

“ผมรอพี่เสมอนะครับ..”คยูฮยอนเอ่ยบอกพร้อมยื่นหนังสือให้คนตัวเล็ก

“อื้ม..”ฮยอกแจพยักหน้ารับน้อยๆ พร้อมอมยิ้มเจื่อนๆ ฮยอกแจไม่ได้รู้สึกไม่ดีที่คยูฮยอนแสดงออกชัดเจนว่าชอบเขา รวมถึงไม่ได้อึดอัดที่มีคยูฮยอนวนเวียนคอยมองเขาอยู่ห่างๆ แต่เขากำลังรู้สึกแปลกใจที่ตัวเขาไม่ได้คัดค้านในใจหรือคิดถึงทงเฮเหมือนทุกครั้ง

“ผมรู้นะ ว่าพี่กับพี่ทงเฮมีเรื่องกัน.. ถ้าหากว่าพี่ไม่สบายใจ.. พี่บอกผมได้นะ”

“ไม่เป็นไรหรอกคยูฮยอน.. มันไร้สาระนะ พี่ไปสอบก่อนดีกว่า เดี๋ยวสาย”ฮยอกแจว่าพลางหันเดินหนี แต่มือหนาก็รั้งไหล่บางเอาไว้

“พี่ครับ.. ถ้าพี่อึดอัดอยากหาที่พักหรือที่เที่ยวตอนปิดเทอม ไปบ้านพักตากอากาศของครอบครัวผมได้นะครับ”คยูฮยอนเอ่ยบอกก่อนละมือออกจากไหล่ของผู้เป็นรุ่นพี่

“อื้ม.. ไว้พี่คุยกับพ่อแม่แล้วจะบอกนะ ^^”ฮยอกแจพยักหน้ารับพร้อมยิ้มบางๆ คยูฮยอนจัดผ้าพันคอผืนหนาให้ขึ้นมาปกปิดรอยจางๆที่โผล่พ้นออกมาให้เห็น

“พี่ดูแลตัวเองด้วยนะครับ อย่าขี้แยบ่อยนะ”

“อื้ม”ยิ้มรับพร้อมมือเรียวโบกลาร่างโปร่ง ก่อนที่ร่างเล็กจะรีบวิ่งขึ้นตึกคณะไป ทิ้งให้รุ่นน้องหน้าหล่อยืนอมยิ้มมองตามไปอย่างมีความหวัง

ผมกำลังหวังสูงไปรึเปล่าครับ พี่ฮยอกแจ?

แม้ผมจะไม่ได้เป็นคนรัก.. แค่เป็นคนที่พี่ยอมเปิดใจคุยด้วย ผมก็ดีใจแล้ว

“ทงเฮคะ ทำไมช่วงนี้ทงเฮไม่ค่อยว่างเลย”สาวสวยดาวมหาลัยเอ่ยถามอย่างหงุดหงิดเมื่อเห็นว่าคนรักไม่ยอมใส่ใจเธอที่อยู่นั่งข้างกาย เอาแต่กดโทรศัพท์กระหน่ำส่งข้อความหาใครสักคนไม่หยุดตั้งแต่ช่วงเช้า พอถามว่าส่งหาใครก็เอาแต่ตอบปัดว่าเพื่อน เธอแย่งโทรศัพท์มาดูได้ก็ไม่เห็นเมมชื่อไว้ ภาษาในข้อความที่ส่งไปก็ดูหยาบคายเกินที่เธอจะคิดมากว่าทงเฮมีผู้หญิงอื่น

“ผมเปล่าไม่ว่างนะครับพี่ฮีบิน แต่ผมมีปัญหาส่งโปรเจคกับเพื่อนที่คณะน่ะครับ”ทงเฮแก้ตัวพลางเก็บมือถือใส่กระเป๋ากางเกงเป็นรอบที่เท่าไรไม่รู้ ฮีบินมองภาพคนรักแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ ต่อให้ใจเย็นแค่ไหน ถ้าจะไม่ใช่ความสำคัญกันแบบนี้ มันก็อดจะโกรธไม่ได้

“ทงเฮพูดแบบนี้มาหลายรอบแล้วนะคะ งานงานงาน แล้วทำไมต้องท่าปิดบังมีความลับกันแบบนั้นด้วย มีอะไรที่ไม่ได้บอกพี่เหรอ”

“ไม่ใช่นะครับ ผมไม่ได้มีความลับอะไร มันก็แค่เรื่องไร้สาระ พี่อย่าหาเรื่องผมสิ”

“หาเรื่อง? อะไรที่แปลว่าพี่หาเรื่องน่ะ? อารมณ์เสียจากเรื่องอื่นแล้วเอามาลงกับพี่เนี้ยนะลีทงเฮ”หญิงสาวตอบกลับเสียงดังด้วยความไม่พอใจ

“พี่อย่าขึ้นเสียงได้มั้ยล่ะครับ นี่มันงานนะครับ พี่เข้าใจผมบ้างสิ”ทงเฮตอบกลับด้วยเสียงดังไม่แพ้กัน บรรยากาศความหงุดหงิดเริ่มปะทุ เมื่อคนอารมณ์ร้อนสองคนยังคงเถียงกันไม่หยุด ต่างฝ่ายต่างไม่มีใครยอมใคร คนใจร้อนที่มักเอาชนะคนอ่อนแออย่างฮยอกแจเสมอ เมื่อมาเจอคนที่ไม่ยอมแพ้ก็ยิ่งโกรธจัด

“ทงเฮงี่เง่า!”หญิงสาวว่าพลางหยิบหนังสือเรียนและแฟ้มเอกสารลุกขึ้นยืน

“พี่จะไปไหนน่ะ!”ทงเฮกล่าวพร้อมคว้าข้อมือคนรักเอาไว้ ใบหน้าหล่อคมบึ้งตึงเพราะอารมณ์โกรธที่ครอบงำ เขาไม่ชอบให้ใครมาขัดใจ เพราะมันจะยิ่งทำให้เขาโมโหจนคุมสติไม่อยู่

“ก็ไปไกลๆทงเฮไงล่ะ ยิ่งเถียงยิ่งไร้สาระ ไม่อยากยุ่งด้วย”หญิงสาวตอบพร้อมสะบัดมือทิ้ง

“ผมไม่ให้ไป”

“พี่จะไป นายมีสิทธิอะไรมาสั่งพี่”

“ก็ผมเป็นแฟนพี่ไง!!!”

“ทงเฮ พี่ไม่ใช่ฮยอกแจนะ! อย่ามาทำเหมือนพี่เป็นคนที่ต้องทำอะไรตามคำสั่งนายแบบหมอนั่น ปล่อย!”หญิงสาวตวาดลั่นพร้อมดันอกร่างสูงให้ถอยห่าง ก่อนจะรีบเดินจ้ำหนีไปอย่างหงุดหงิด ทิ้งให้ทงเฮที่กำลังหัวเสียมองตามไปอย่างไม่ชอบใจนัก

“โธ่เว้ย!! เพราะมึงคนเดียวเลยฮยอกแจ”ร่างสูงพึมพำกล่าวโทษบุคคลที่ไม่รู้เรื่องอย่างเกรี้ยวกราด มือหนาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากระหน่ำกดโทรหาปลายสายที่ต้องการพบเจอ

สัญญาณโทรศัพท์ที่ดังแต่ไม่มีทีท่าว่าปลายสายจะกดรับทำให้ทงเฮสบถคำหยาบออกมาโดยไม่สนใจสายตาคนรอบข้าง

“ยอบอเซโย”ปลายสายตอบรับเสียงเอื่อย

“ทำไมมึงรับสายกูช้า”

“กูเพิ่งสอบเสร็จ”

“ออกมาหากูที่หน้าตึกอักษรหน่อย”

“กูไม่ใช่ทาสมึง ทำไมกูต้องฟัง”ฮยอกแจตอบกลับเสียงขุ่น

“แต่มึงเป็นเมียกู”

“.....”

“จะมาไม่มา”

“...อืม..ก็ได้”

เป็นอีกครั้งที่ฮยอกแจขัดใจทงเฮไม่ได้ แค่ฟังน้ำเสียงที่เกรี้ยวกราดของปลายสายคนตัวเล็กก็ไม่กล้าต่อรองเถียงอะไรตามเคย เพราะกลัวว่าทงเฮจะโกรธจัดแล้วไประบายกับคนอื่น กลัวว่าทงเฮจะไปทำร้ายใครจนเกิดปัญหา รวมทั้งกลัวว่า...เหตุการณ์แบบวันนั้นจะย้อนกลับมาอีกครั้ง

“มีอะไรกับกู”ฮยอกแจเอ่ยถามร่างสูงที่ยืนรอด้วยสายตาเรียบนิ่งเย็นชา ร่างบางเลือกที่จะสบตาร่างตรงหน้าตรงๆ แม้ว่าความจริงแล้วเขาไม่อยากทำมันเลยสักนิด

“ใส่ผ้าพันคอมา..? รอยที่กูทำยังไม่หาย?”เอ่ยถามพร้อมเลื่อนมือไปดึงผ้าพันคอผืนหนาออกจากลำคอขาวเนียน ร่องรอยช้ำที่เริ่มจางลงทำให้ทงเฮยกยิ้มมุมปาก

“เรื่องของกู อย่าเสือก”ฮยอกแจว่าพร้อมจัดผ้าพันคอให้เข้าที่

“ทำไมไม่มามหาลัย? กูจำได้ว่าวันนั้นกูสั่งห้ามมึงหลบหน้ากูนะ”

“แล้ว..?”ฮยอกแจเลิกคิ้วมองใบหน้าหล่อของร่างตรงข้าม

“โดนกูทำไปวันนั้นหมดแรง หรือว่าให้ใครไปโอ๋มึงที่หอนั่นล่ะ”

“กูไม่ได้อยากขนาดนั้น อย่ามาดูถูก”

“อ้ออ.. แบบนี้เรียกว่าดูถูก? กูพูดถูกมากกว่ารึเปล่า?”

“สัด .. เลิกพูดแบบนี้กับกูสักที มึงมีสิทธิอะไรมาย่ำยีกูแบบนี้ มึงไม่ใช่เจ้าชีวิตกูนะ”ฮยอกแจกดเสียงต่ำ มือเรียวกำเข้าหากันแน่นระบายความอัดอั้นที่ก่อตัว

“กูไม่ใช่เจ้าชีวิต แต่กูก็เป็นเจ้าของมึงไม่ใช่เหรอ”

“มึงได้กูแค่ตัวนั่นแหละ.. กูจะไม่มีทางให้หัวใจกูอีกแล้ว”

“มึงแน่ใจเหรอว่าที่มึงพูด มึงทำได้น่ะ?”

“เออ”

“อยากให้กูจูบมึงโชว์คนทั้งมหาลัยมั้ย?”ร่างสูงขู่เสียงเข้ม มือหนาเลื่อนขึ้นไปบีบปลายคางมนเอาไว้

“มึง.. อย่าทำอะไรบ้าๆ”

“มึงกลัว?”

“กูไม่อยากให้คนอื่นเข้าใจกูผิด”

“หึ เข้าใจผิด? คนเขาคงจะรู้กันหมดแล้วล่ะว่ามึงคิดยังไงกับกู มึงลองตอบกูมาสิ ว่ามึงน่ะเกลียดกูได้จริงๆน่ะเหรอ”ทงเฮว่าพร้อมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ สายตาคมจดจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาสีนิลนิ่ง ฝ่ามือออกแรงบีบหนักจนร่างเล็กนิ่วหน้า

“กู..เกลียด..มึง”

“มึงหลอกตัวเอง ฮยอกแจ ถ้ามึงเกลียดกู.. มึงไม่มีทางมาหากูวันนี้หรอก”ทงเฮกระตุกยิ้ม คลายฝ่ามือที่บีบคางมนออกเปลี่ยนเป็นลากหลังมือไปตามโครงหน้าหวาน

“ไอ้เหี้ย!”ฮยอกแจสะบัดหน้าหนีพร้อมดันร่างสูงออกห่าง

รังเกียจ...

สัมผัสหยาบโลนไร้ความอบอุ่น

“มึงน่ะ.. ความคิดต่ำ มึงใช้ความรักของกูมาทำแบบนี้กับกูทำไม? เห็นกูเป็นของเล่น เห็นกูเป็นแค่กะหรี่ที่นอนให้มึงเอาฟรีๆไม่มีหัวใจรึไง? กูเป็นเพื่อนมึง ยอมมึง ทนมึงทุกอย่าง แต่การที่มึงเอาเซ็กส์มาผูกมัดกูแบบนี้มึงเหี้ยไปนะ”ฮยอกแจระบายความในใจสีหน้าเศร้า แววตาวูบไหวน่าสงสาร

ทั้งที่ในใจอยากจะทุบ ตี ตบร่างตรงหน้าให้รู้สึกเจ็บปวดเหมือนกับที่ตัวเองโดน แต่ยังไงฮยอกแจก็คือฮยอกแจ ฮยอกแจก็ยังเป็นคนอ่อนแอเกินกว่าที่จะกล้าทำร้ายร่างสูงตรงหน้า มือเรียวที่กำแน่นสั่นเทาเพราะก้อนสะอื้นที่ขึ้นมาจุกลำคอ

“มึงน่ะ.. ด่ากูได้แค่คำพูดนั่นแหละ แต่ร่างกายมึง หัวใจมึง ก็ตอบสนองกูตลอดเวลา มึงเองนั่นแหละที่ผิดเอง ไม่ใช่กู...ที่ผิด”

“เหอะ..”

“ที่มึงเอากูแบบนี้.. มึงเคยรักกูบ้างมั้ยล่ะ”

‘’รัก?”

“.....”

“คำว่ารักน่ะ..กูให้มึงได้เฉพาะเวลามีเซ็กส์ มันก็แค่คำๆนึงที่ช่วยเพิ่มอรรถรสเวลาเอากัน”

‘เพี้ยะ’ฝ่ามือเรียวฟาดเข้าที่ข้างแก้มของร่างสูงจนเกิดเสียงดัง ฮยอกแจมองหน้า ‘เพื่อนสนิท’ ด้วยสายตาตัดพ้อผิดหวัง หยดน้ำตาที่กลั้นไว้ตลอดบทสนทนาไหลออกช้าๆโดยที่ร่างเล็กไม่คิดจะเช็ดมันออก ไร้คำพูดใดๆจากร่างทั้งสอง

คำตอบของน้ำตา...มีเพียงรอยยิ้มเย้ยหยันที่ได้รับ