[NC ร่าน] Chapter: 12 POISON

[CHAPTER 12]  POISON

ยาเสพติด.. และ..ยาพิษ

สิ่งไหนที่มันมีพิษร้ายแรงมากกว่ากันงั้นหรือ?

แล้วถ้าหาก ..

เป็นพิษของคำโกหกที่เสพติดจนขาดไม่ได้ .. มันจะร้ายแรงขนาดไหนงั้นหรือ?

ทงเฮเข้าใจและรู้ซึ้งดีกับพิษร้ายของยาพิษอันตรายที่ว่านี้ นอกจากมันจะมีฤทธิ์กัดกร่อนสร้างความเจ็บปวดให้กับผู้ที่สัมผัสจนทุรนทุราย มันยังมีฤทธิ์ที่ทำให้เสพติดชนิดที่ “ขาดไม่ได้”

ถึงจะเจ็บแค่ไหน .. ก็ขาดไม่ได้ .. ถึงจะทรมาณ.. ก็หยุดไว้ไม่ได้แล้ว ...ลีทงเฮ ตกหลุมรัก ลีฮยอกแจจนถอยกลับไปอีกไม่ได้แล้ว ..

“ฮยอกแจ..บอกได้ไหมว่ามันคืออะไร.. ทุกอย่างมันหมายความว่ายังไง”ทงเฮที่ทรุดตัวนั่งอยู่ข้างเตียงพึมพำกับตัวเองเสียงแผ่วคล้ายคนไร้สติ ทั้งๆที่หยาดน้ำตาไหลอาบแก้มแต่ทงเฮกลับไม่รู้สึกเจ็บปวดเลยสักนิด .. มันอึดอัด มันคลางแคลงใจ .. คล้ายว่าทุกอย่างมันหยุด .. มันชาจนไม่รับรู้อะไรได้แล้ว

“มันไม่จริงใช่ไหม .. สิ่งที่ชั้นคิดมันเป็นแค่การเข้าใจผิด หรือเป็นแค่อดีตใช่ไหม ฮยอกแจ..มันไม่ใช่ใช่ไหม”ทุกถ้อยคำที่เอื้อนเอ่ยล้วนหลุดจากเรียวปากแห้งผากแม้สมองยังไม่ได้ประมวลสั่งงานรับรู้ความหมายของถ้อยคำเหล่านั้น

‘คนใกล้บ้า’คงเป็นคำที่อธิบายอาการของทงเฮได้ดีที่สุดในเวลานี้ สติไม่รับรู้สิ่งแวดล้อมภายนอก ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน สิ่งที่อยู่ภายนอกคอนโดจะเปลี่ยนไปอย่างไร ทงเฮไม่รับรู้มันเลยสักนิด ภาพเหตุการณ์วันเก่าๆทั้งที่เพิ่งเกิดหรือเกิดขึ้นมานานย้อนกลับมาทำร้ายทงเฮอย่างแสนสาหัส ภาพลวงตาที่ฮยอกแจสร้างขึ้น ความหลอกลวงที่ฮยอกแจปั้นแต่งให้เขาเชื่อเสียสนิทใจว่าฮยอกแจรักเขา .. ทุกสิ่งอย่างมันก็เป็นเพียงแค่ ‘ภาพมายา’ ที่สร้างขึ้น .. อย่างนั้นเหรอ?

เหตุผลที่ทงเฮทำเลวกับฮยอกแจตอนนั้น ..ก็เพราะโมโห .. ก็เพราะหึง .. ก็เพราะต้องการมั่นใจว่าฮยอกแจรักเขาจริงหรือไม่ แล้วถ้าไม่ได้รัก ทำไมถึงยอมให้เขาตัดพ้อต่อว่าต่างๆนานาด้วยคำต่ำๆแบบนั้น

 ทงเฮยอมทำตัว’เลว’เพื่อจะวัดใจ

จนทุกวันนี้...ทงเฮยอมทุกอย่างแล้ว ยอมจะทำเลวทำดีทำอะไรก็ได้ขอแค่ให้ฮยอกแจกลับมาเจอหน้าแล้วพูดว่าเรื่องที่เขาคิดไปเองมันเป็นเพียงแค่จินตการเพ้อฝัน เพียงแค่เขามโนไปเอง ขอได้ไหม .. ขอให้เป็นแบบนั้นได้ไหม ..

“ฮึกก..”เสียงสะอื้นแผ่วในลำคอดังแผ่ว มือหนาที่สั่นเทาหยิบรูปภาพจากพื้นขึ้นมาดูอีกครา ..

ลีฮยอกแจ รัก คิมคิบอมอย่างนั้นหรือ?

ลีฮยอกแจ ต้องการแก้แค้นที่เขาทำให้คิมคิบอมเสียใจงั้นหรือ?

ลีฮยอกแจ ต้องการให้เขาตาย .. เหมือนที่คิบอมอย่างนั้นใช่ไหม ..

คล้ายภาพหลอนที่ปรากฏขึ้นเบื้องหน้า ม่านน้ำตาที่บดบังวิสัยทัศน์ทำให้ภาพที่เห็นเลือนรางแต่ลีทงเฮกำลังเห็น .. คิมคิบอมที่ยืนอยู่ตรงหน้าและร้องไห้ไปพร้อมๆกับเขา .. ภาพหลอน หรือ เรื่องจริง?

คิมคิบอมตายไปแล้วไม่ใช่หรือ ..

สัมผัสแผ่วเบาบริเวณหัวไหล่ พร้อมกับเสียงกระซิบที่แสนเลือนราง ลีทงเฮรับรู้มันได้ดี คำพูดเพียงไม่กี่คำ เพียงแค่ลมแผ่วเบาแต่ทำให้เขาหนาวจนจับใจ ‘ชั้นขอโทษ .. แต่ฉันไม่รู้เรื่อง’

“ไม่เป็นไรคิบอม.. ฉันสิต้องขอโทษ..”ลีทงเฮตอบรับทั้งน้ำตา เหนื่อยเหลือเกิน ทำไมเขารู้สึกทรมาณราวกับร่างกายไร้เรี่ยวแรงแบบนี้ ทำไมมันอ่อนเพลีย มันเหนื่อยล้าแบบนี้กัน ..

มึนงง..สับสน..

สับสนจัง

"คุณครับ..ขยับตัวไหวไหมครับ"ฮยอกแจหยีตามองชายแปลกหน้าที่นั่งอยู่ข้างๆพร้อมประครองหลังเขาแล้วใช้สำลีชุบแอมโมเนียกลิ่นแปร่งๆให้ดม

"อื้ม ไหวครับ"ฮยอกแจตอบเสียงแผ่วพลางกวาดสายตามองไปรอบๆและหาสัมภาระของตัวเอง นี่มันรถใครแล้วจอดอยู่ที่ไหนกันนะ

"คุณก็ข้ามถนนแล้วจู่ๆเป็นลมล้มลงไปตรงหน้ารถผมน่ะ"ชายแปลกหน้าเดาท่าทางสงสัยของฮยอกแจออกจึงเอ่ยขึ้นทำให้ฮยอกแจพยักหน้ารับเงียบๆ มือบางยกขึ้นนวดขมับไล่ความเหนื่อยล้า

"คุณไม่ได้ทานข้าวหลายวันรึเปล่าครับ"

"คุณรู้ได้ไง?"ฮยอกแจมองอีกฝ่ายด้วยความสงสัย จากการแต่งตัวของคนตรงหน้าไม่ได้มีท่าทางว่าจะเป็นหมอหรือแพทย์อะไรเทือกๆนั้นเลยสักนิด

“ผมเป็นหมอน่ะครับ เลยพอเดาอาการง่ายๆออก”

“อ่อครับ ตอนนี้ผมก็ไม่ได้เป็นอะไรแล้ว เดี๋ยว.. ผมขอตัวก่อนได้ไหมครับ”ฮยอกแจรีบออกตัวเมื่อเห็นว่าบทสนทนาที่มีเริ่มเยิ่นเย้อ

จากที่มองแล้วบริเวณที่รถจอดอยู่ก็ไม่ได้ไกลจากคอนโดของทงเฮเท่าไรนัก คงไม่ต้องรบกวนให้คนแปลกหน้าตรงหน้าไปส่งหรืออะไรให้ยุ่งยากนักหรอก ก็แค่อาการหน้ามืดเพราะไม่ได้กินข้าวติดต่อกันหลายวัน บวกกับอากาศเย็นๆนี่เองก็เท่านั้น เขาไม่ได้ป่วยเป็นโรคใกล้ตาย ต้องการการดูแลรักษาอย่างใกล้ชิดแบบที่ทงเฮคิดซักหน่อยนี่

"อดอาหารเพื่อลดน้ำหนักเหรอครับ มันไม่ดีเลยนะ”คนแปลกหน้ายังคงพูดต่อ

“ผมไม่ได้ลดน้ำหนักครับ”ฮยอกแจตอบพลางเลื่อนมือไปเปิดประตูรถออก “คุณเอาของของผมไปไว้ไหนครับ?”

“ผมคิม จองโม ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”ไม่ตอบคำถามกลับแนะนำตัวแทน นั่นยิ่งทำให้ฮยอกแจขมวดคิ้วมองหน้าคนแปลกหน้าด้วยความสงสัย ต้องการอะไรจากเขารึเปล่าน่ะ?

“ผมไม่อยากรู้จักกับคนแปลกหน้าเท่าไรครับ ขอโทษนะครับ”ฮยอกแจพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนน้อมพยายามไม่ให้ดูเสียมารยาท แต่ดูท่าทางว่าชายแปลกหน้าจะไม่ยอมแพ้

“ก็หลังจากนี้เราก็ไม่ต้องเป็นคนแปลกหน้ากันแล้วไงครับ..คุณ ..”

“ผมจะกลับบ้านแล้วครับ”

“คุณลี ฮยอกแจ .. คนไข้ที่เจ้าคยูฮยอนอ้างอิงชื่อว่าไม่สบายเป็นโรคมะเร็งระยะที่สาม มักใช้เหตุผลแปลกๆในการเบิกยานอนหลับและยากล่อมประสาทที่ใช้กับผู้ป่วยทางจิตไป โดยที่ไม่มีใครคัดค้านได้”น้ำเสียงทุ้มนุ่มทว่าน่าเกรงขามของคนตรงหน้าทำให้ฮยอกแจเบิกตามองด้วยความตกใจ

คนตรงหน้าเป็นใครกัน .. ทำไมถึงรู้เรื่องนี้ได้ ..

ร่างตรงหน้ามองฮยอกแจตอบพร้อมยักไหล่เบาๆคล้ายเป็นเรื่องขำขัน ฮยอกแจไม่เข้าใจในสิ่งที่คนตรงหน้าต้องการจะสื่อ แต่รู้ว่าที่แน่ๆคนตรงหน้าไม่ใช่คนที่น่าไว้ใจแน่นอน

“คุณเป็นใครน่ะ ทำไมรู้เรื่องราวพวกนี้?”

“โจ คยูฮยอนไม่เคยเล่าให้คุณฟังเหรอครับ? ว่า ‘ยา’ ที่คุณเรียกให้เขาเอาไปให้อยู่เป็นประจำน่ะ มันมาจากไหน”

“คุณ?”

“ครับ.. ผมเป็นลูกพี่ลูกน้องของคยูฮยอน และวันนี้เขาโทรมาบอกผมว่าเขาไม่ว่างเอาของที่คุณต้องการมาให้ เลยให้ผมเอามาให้คุณแทน”เอ่ยพลางหยิบถุงพลาสติกสีขาวขนาดเล็กจากช่องเก็บของที่อยู่ด้านหน้าฮยอกแจ ฮยอกแจเหลือบมองมันเล็กน้อยก่อนจะมองหน้าฝ่ายตรงข้ามอีกครา

“อ่อ.. คุณเลยแสร้งทำเป็นพลเมืองดีที่กำลังจะขับรถชนผม แล้วก็ทำตัวเป็นคนดีรับผิดชอบด้วยการพาผมขึ้นรถมาคุย? เหอะ’ แผนสูงเหมือนกันทั้งตระกูลสินะ”ฮยอกแจเหยียดยิ้มเย้ยหยัน ปลายนิ้วเรียวลากบนลาดไหล่กว้างของจองโมช้าๆ

“ถึงผมจะแผนสูง แต่คุณก็น่าจะสูงกว่าหลายเท่านะ ลีฮยอกแจ”มือหนาคว้ามือเรียวบางเอาไว้ พร้อมเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าเล็ก สบตากับดวงตาคู่สวยนิ่ง

เพียงได้มองตาตรงๆฮยอกแจก็รู้ดีว่าคนตรงหน้าไม่ใช่คนอันตรายธรรมดาๆ แต่เป็นคนที่มีเล่ห์เหลี่ยมชั้นเชิงไม่แพ้กับตัวเอง.. ก็อย่างว่าล่ะ ผีก็ย่อมเห็นผีด้วยกัน

“ผมน่ะเหรอแผนสูง?”

“อ้อ .. จะว่าแผนสูงก็ไม่ได้สิ มันต้องเรียกว่า’มารยา’ ถึงจะถูกใช่ไหม? วิธีการจัดการเหยื่อ โดยใช้ความรักความน่าสงสารน่ะ”

“คยูฮยอนเล่าให้นายฟังจนหมด?”

“ก็ไม่เชิงหมดซะทีเดียวหรอก แต่การจะปลอมข้อมูลคนไข้พร้อมกับเบิกยาอันตรายแบบนั้น มันก็ต้องมีเหตุผลมาชี้แจงบ้าง ไม่ใช่รึไง?”

“ถ้างั้นก็รู้แค่เท่าที่รู้ อย่ามาพยายามขุดคุ้ยเรื่องราวของผมมากไปกว่านี้”ฮยอกแจเอ่ยเสียงเรียบ ยิ่งอยู่ใกล้จองโมเขายิ่งรู้สึกอึดอัด เหมือนสายตาคมกริบของคนตรงหน้ามันมองทะลุรู้ความคิดเขาทุกอย่าง

“คิดว่าผมจะยอมรามือจากคุณง่ายๆ เหมือนที่คยูฮยอนยอมศิโรราบให้เหรอ?”

“แล้วคุณต้องการอะไรมากกว่านั้น?”

“ร่างกายคุณ .. เซ็กส์ .. ตอบสนองความใคร่.. แบบนั้นได้ไหมครับ?”ถามพลางเลื่อนมือไปลูบต้นขาขาว มือหยาบกร้านทว่าอุ่นร้อนลากผ่านหน้าตักพลางบีบเคล้นแผ่วเบาทำให้ฮยอกแจปัดหนีแล้วตวัดสายตามอง

“ต้องการแบบนั้น..เหรอ?”ใบหน้าหวานที่ซีดเซียวยกยิ้มมุมปากพลางเลื่อนกายเข้าไปหาอีกร่าง มือเรียวเล็กเลื่อนไปโอบรอบคอแกร่งอย่างรู้หน้าที่

“เดี๋ยวสิ..อย่าเพิ่งใจร้อนไป .. ปกติคุณใช้วิธีนี้กับคยูฮยอนเหมือนกัน?”

“มันก็อาจจะใช่.. ที่มีข้อแลกเปลี่ยน แต่บางครั้ง.. มันก็แค่ความใคร่ เพราะคยูฮยอนก็ลีลาใช้ได้”คำตอบแสนเจนจัดทำให้จองโมเผลอขมวดคิ้วสงสัย ทำไมคนหน้าตาน่ารักอย่างฮยอกแจถึงมีฤทธิ์เดชร้ายกาจจังนะ

“ถ้าลองแล้วระวังจะติดใจลีลาผมมากกว่าคยูฮยอนนะ”

“มันก็แค่ลีลา .. ก็แค่กิจกรรมคลายใคร่ ไม่ได้มีความรัก จะมาผูกมัดจนขนาดติดใจไม่ได้หรอกมั้ง”ฮยอกแจว่าพลางไล้ริมฝีปากกดจูบไปตามสันกรามอีกฝ่าย

“ก็ดี.. ตรงไปตรงมาดี นี่คงจะหมายความว่า.. นอกจากคิบอมแล้วคุณไม่ได้รักใครเลยงั้นสิ”

“คุณก็รู้คำตอบดีนี่”เลี่ยงจะตอบคำถามพลางขยับกายไปนั่งคร่อมหน้าตักแกร่ง มือบางลูบไล้ไปทั่วแผ่นบนแกร่งคล้ายยั่วเย้า ปลายนิ้วเรียวริดกระดุมเสื้อเชิตสีฟ้าอ่อนออกช้าๆ

 “แล้วกับทงเฮล่ะ”เมื่อเอ่ยชื่อของบุคคลที่สามที่ไม่น่าภิรมย์เท่าไรนัก คนตัวเล็กก็ชะงักมือมองสบตาใบหน้าคม

“ก็แค่ ‘แก้แค้น’ แค่ใช้คำว่ารัก บีบน้ำตา อ้าแข้งอ้าขา ก็ตกหลุมพรางเสียสนิท ยิ่งกว่าโง่..หึ”รอยยิ้มร้ายกาจบนดวงหน้าสวยหวานทำให้จองโมยกยิ้มน้อยๆ

ฮยอกแจไม่ใช่เพียงตัวร้ายที่พยายามสวมหน้ากากบทนางเอกเพื่อให้เหยื่อตายใจแล้วแก้แค้นให้สาสม แต่กลับเป็นฆาตรกรเลือดเย็นที่พร้อมจะทำลายเชือดเฉือนความรู้สึกของใครต่อใครโดยไม่คิดยั้งมือ

 “น่าทึ่งจริงๆเลยนะ กับความรักแสนบริสุทธิ์ที่มีต่อคิมคิบอมน่ะ”จองโมเอ่ยอย่างที่คิด ฮยอกแจได้ยินดังนั้นก็ไม่คิดจะตอบโต้อะไร แค่เพียงไหวไหล่เล็กน้อยด้วยท่าทางสบายๆ

“คิดจะเอาให้ตายเลยรึไง? ทงเฮน่ะ”

“ไม่หรอก .. ก็แค่จะทำให้มันเข้าใจความรู้สึกว่าเวลาโดนพรากของรักโดยคนใกล้ตัวมันเจ็บปวดแค่ไหนก็พอ แต่ถ้าหมอนั่นทนรับสิ่งที่ผมทำไม่ไหว คิดอยากจะตาย ก็เรื่องของมัน”คำตอบที่ได้รับทำให้จองโมพอเข้าใจอะไรหลายๆอย่าง เขาเชื่อแล้วว่าฮยอกแจเป็นคนที่จริงจังกับความรัก จริงใจและมุ่งมั่นกับของรักอย่างแท้จริง และเขาก็มั่นใจ .. ว่าที่คยูฮยอนตกหลุมรัก ยอมศิโรราบให้กับคนๆนี้ ก็เพราะคิดหวังว่าสักวันฮยอกแจจะรักตนได้เท่ากับรักคิบอม

แต่ดูเหมือนรักของคยูฮยอนจะน่าสมเพชมากเกินกว่าน่าสงสาร .. ทั้งๆที่รู้ดีว่าฮยอกแจฝังใจมากแค่ไหน ก็ยังยอมทำทุกอย่าง ขนาดที่ยอมลดศักดิ์ศรีที่ตนเองภูมิใจมาขอร้องให้เขาช่วยทำเรื่องผิดๆแบบนี้

ฮยอกแจ..ยอม’ร่าน’เพื่อได้แก้แค้น..

“รักคิบอมมากขนาดนี้ ไม่สงสารคยูฮยอนมันหน่อยรึไง?”

“สงสาร?”เลิกคิ้วมองร่างตรงหน้าด้วยความสงสัยก่อนจะเอ่ยต่อ “เขาก็ได้สิ่งตอบแทนไปเยอะแล้วไม่ใช่รึไง? ร่างกายของผมมันไม่ใช่ว่าจะได้ไปง่ายๆนี่”

“หึ.. ร้ายจริงๆนะครับ คุณลีฮยอกแจ”

“จะร้ายกว่านี้อีก.. ถ้าคุณได้ลิ้มลอง”คำเชิญชวนของร่างเล็กทำให้ความอดทนที่มีอยู่ทั้งหมดขาดผึง เขาไม่รู้ตัวเองเลยสักนิดว่าลุ่มหลงร่างกายของคนที่เพิ่งเจอกันเพียงไม่ถึงชั่วโมงได้อย่างไร แม้ผิวกายจะแห้งผาก ร่างกายไร้ความนุ่มนวลนิ่มน่าสัมผัส แต่เมื่อได้แตะต้องอารมณ์ดิบที่ซ่อนอยู่มันก็ถูกปลุก

“อ่ะ..”เสียงครางแผ่วที่หลุดจากเรียวปากอิ่มเมื่อเขาถอนจูบออกทำให้เขาคลั่งจนอยากจะบดขยี้เรียวปากอิ่มแดงหนักๆ สะโพกกลมกลึงบดเบียดที่หน้าขารุกเร้าให้ส่วนอ่อนไหวตื่นตัว

“อาาาาาา”

ฮยอกแจ..เสน่ห์ร้ายเกินกว่าหญิงสาวคนไหนๆที่เคยพบเจอ

ร่างเพรียวเดินเลาะขึ้นไปตามทางเข้าคอนโดของทงเฮด้วยรอยยิ้มที่ไม่มีใครสามารถเดาความหมายของมันออก ฮยอกแจกำลังรู้สึกมีความสุข รู้สึกลิงโลด เพราะ’บางสิ่งบางอย่าง’กำลังจะเดินไปตามเกมที่เขาวาง อีกไม่นานมันคงถึงเวลาปิดเกมส์แล้วสินะ

คุณเคยสงสัยไหมว่า..ความจริงทั้งหมดมันคืออะไร?..

เพราะอะไร .. ที่ผมต้องหลอกทงเฮอย่างนั้นน่ะเหรอ ..

เพราะอะไร .. ที่คนอย่างลีฮยอกแจจะต้องยอมเป็นคนอ่อนแอบีบน้ำตาร้องไห้ให้กับคนคนเดียว..

เพราะอะไร .. ที่ลีฮยอกแจจะต้องยอมอดข้าว แกล้งทำเป็นคนป่วยนอนกับลีทงเฮอยู่ทุกคืน?

ผมจะเป็นคนเล่ามันให้คุณฟังทั้งหมดเอง ..

แผนของผมน่ะ..ไม่ใช่ว่าไม่เคยพลาดหรอกนะ .. มันพลาดมาหลายครั้ง.. แต่ครั้งแรกที่ผมพลาดคือตอนที่คบกันกับทงเฮครั้งแรก ผมแสร้งสารภาพรักเขาพร้อมบีบน้ำตา ทำตัวเป็นนางเอกละครที่บูชาทุ่มเทให้ความรักกับเขา พอผมรู้ว่าเขาเริ่มรักผม ผมก็คิดจะเดินต่อตามแผนที่วางไว้ แต่ผมก็บังเอิญใจร้อนไปหน่อย ผมยืมมือพี่ฮันกยองมาช่วยเร็วเกินไป ยอมเสียตัวให้เขาเพราะอยากจะให้ทงเฮรับรู้ถึงความเจ็บปวดของคนที่โดนคนรักหักหลัง

แต่มันก็แค่นั้น .. ทงเฮก็แค่เสียใจ แล้วเปลี่ยนจากความรัก..เป็นความเกลียดชัง และเปลี่ยนจากความอ่อนโยนมาเป็นความโหดร้ายป่าเถื่อน ผมเองรู้ดีว่า .. สิ่งที่ทงเฮทำลงไปมันก็แค่เกราะกำบังที่ทงเฮพยายามสร้างมาหลอกตัวเองว่าตัวเองเข้มแข็ง

หลังจากนั้นผมก็เลยต้องวางแผนหาวิธีเล่นงานอื่น.. ที่จะทำให้ทงเฮเจ็บแสบกว่านี้ .. ด้วยการเสแสร้งเป็นอ่อนแอ ยอมทุกอย่าง เพื่อให้ทงเฮตายใจ หลงเชื่อว่าผมรักเขามากแค่ไหน .. ช่วงเวลานั้นน่ะ มันช่างน่าสะอิดสะเอียนและน่ารังเกียจเหลือเกิน .. ผมเกลียดช่วงเวลานั้นของตัวเองที่สุดเลยล่ะ

ย้อนกลับไปเมื่อหลายเดือนก่อน..

“นะ...ซีวอน”คำขอร้องจากเรียวปากสีเชอร์รี่น่าสัมผัสดังขึ้นทำลายความเงียบที่ปกคลุมร่างทั้งสองที่หลบมายืนคุยธุระสำคัญด้านหลังตึกเรียนที่น้อยคนนักจะเดินผ่าน

“อืม..”ร่างสูงแกร่งเงียบนิ่งลงใช้ความคิดเล็กน้อย ก่อนจะเอื้อนเอ่ยคำตอบอย่างที่ร่างเล็กต้องการ

“ได้สิ”ตอบรับคำขอพร้อมรอยยิ้มบางๆ เรียวปากอุ่นประทับลงกับเรียวปากอิ่มสวยแนบแน่น แขนแกร่งเลื่อนไปโอบเอวคอดบางของอีกฝ่าย กระชับกอดให้อีกร่างเข้ามาแทบชิด บดเบียดจุมพิตอบอุ่นเนิ่นนาน ก่อนที่ปลายลิ้นจะสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากอุ่นช้าๆ

‘พลั่ก’

“ทะ...ทงเฮ...”ร่างบางเรียกชื่อผู้มาใหม่เสียงสั่นด้วยความตกใจ ...ทำไม..ถึงมาที่นี่ได้?...

“ว้อนมากเลยเหรอมึงน่ะ”

“มะ..”

“กูขอยืมตัวเพื่อนกูหน่อยนะซีวอน ส่วนมึงตามกูมานี่!!!”ร่างโปร่งหันไปพูดกับร่างสูงแกร่งเสียงขุ่นอย่างไม่พอใจ ก่อนจะหันกลับมาตวาดใส่คนตัวเล็กเสียงดังพร้อมออกแรงกระชากให้อีกร่างเดินตาม

ถ้าถามถึงเรื่องของซีวอน มันอาจจะเป็นเพราะความโชคดีของผมกระมังที่บังเอิญโลกกลมไปรู้ความลับ ที่ซีวอนกำลังคบหาดูใจกับพี่ฮีบินที่ทงเฮรักนักรักหนาอยู่ เพราะบังเอิญไปรู้เข้านั่นล่ะ จึงทำให้ผมตัดสินใจใช้ซีวอนเป็นหมากในกระดานอีกตัวที่จะช่วยให้แผนผมสำเร็จได้สวยงามยิ่งขึ้น

แต่คุณไม่คิดว่ามันตลกไปหน่อยเหรอ? ที่ทำไมคนอย่างลีทงเฮจะต้องมาตกหลุมรักผู้หญิงที่บังเอิญเป็นพี่สาวของคิมคิบอม? ไม่หรอก..ความจริงมันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แต่มันคือความตั้งใจของผมกับพี่ฮีบินต่างหาก

ตั้งแต่วันแรกที่ผู้หญิงคนนี้เดินเข้ามาทำความรู้จักกับผมและทงเฮ ผมมีความรู้สึกบางอย่างที่ทำให้ผมถูกชะตากับผู้หญิงคนนี้ ใช่..ความต้องการของเราทั้งสองคนมันเหมือนกัน เราต้องการจะสั่งสอนคนที่เป็นสาเหตุทำให้คิบอมเสียชีวิต .. ผมกับเธอวางแผนที่ทำยังไงก็ได้ให้ทงเฮตกหลุมรักพี่ฮีบินจนหัวปักหัวปำ แต่พอทุกอย่างมันใกล้จะสำเร็จ ผมก็ได้แผนใหม่ขึ้นมา .. เพื่อจะลองวัดเสน่ห์ดูว่าทงเฮยังรักผมอยู่บ้างไหม

ผมจึงขอให้พี่ฮีบินยอมให้ซีวอนมาทำเป็นจีบ มาตามตอแยผมอย่างนั้นอย่างนี้ เพื่อกระตุ้นให้ทงเฮแสดงอาการหึงหวงของทงเฮ และมันก็เป็นไปดังคาด ในขณะที่ทงเฮพร่ำบอกพี่ฮีบินว่ารัก ทงเฮก็ยังคงนึกหึงหวงผมอยู่ตลอดเวลา เห็นไหม.. เสน่ห์ของลีฮยอกแจมันร้ายกาจมากแค่ไหน ..

พอทงเฮรู้ความจริงทุกอย่างผมก็ได้รับสายจากพี่ฮีบินว่าเธอแก้แค้นแค่นี้ก็พอ แค่นี้เธอกับซีวอนก็เหนื่อยและเบื่อที่จะต้องมายุ่งกับคนที่เป็นสาเหตุทีทำให้น้องชายเธอตาย เธอจึงรามือกับแผนการแก้แค้นนี้ ผมก็คิดจะรามือแล้วล่ะ แต่ผมก็ดันได้รับข่าวดีจากซีวอนมาอีกว่าท่าทางทงเฮจะมีใจให้ผมมากพอสมควร

และพอลองพิสูจน์ดูมันก็จริงอย่างที่ว่า แค่ผมหลบหน้าไปอยู่กับคยูฮยอน ทงเฮก็ตามหาเสียให้ว่อน ผมเลยโทรไปบอกให้พี่โซราส่งข้อความไปบอกที่ที่ผมอยู่ตอนกลางคืน ก็คิดไว้แล้วล่ะว่าหมอนั่นคงจะรีบขับรถดิ่งมาหา แต่ก็ต้องเพิ่มความมั่นใจโดยการสั่งให้คยูฮยอนโทรไปกำชับอีกครั้ง สุดท้ายผมก็ได้รู้ว่าหมอนั่นตกหลุมรักเสน่ห์ของผมมากแค่ไหน มันเลยเป็นแผนต่อมา ..

แผนที่แสนจะปัญญาอ่อน โง่เง่า นางเอกซีรี่ย์เท่านั้นล่ะมั้งที่จะทำได้ .. แกล้งป่วยใกล้ตาย อาศัยคยูฮยอนที่มีญาติทำงานที่โรงพยาบาลเยอะๆต่อรองคุยให้ร่วมมือด้วยนิดหน่อย ก็ได้ยาวิตามินบำรุงมาอ้างเป็นยารักษาโรคมะเร็ง อดข้าวแกล้งทำเป็นกินได้น้อยให้ซูบผอม ใช้แป้งฝุ่นโปะหน้าซักหน่อยให้ดูหน้าซีด แค่นี้ก็หลอกให้คนโง่ๆอย่างทงเฮเชื่อได้อย่างแนบสนิทแล้ว ..

และวันนี้ .. มันก็น่าจะเป็นฉากสุดท้ายของบทละครที่ผมวางไว้แล้วล่ะ ที่ผมจงใจยืมกระเป๋าตังทงเฮออกมาเพราะคาดการณ์ไว้แล้วว่าถ้าหายตัวไปนานๆทงเฮต้องสติหลุด ใจร้อน กังวลจนต้องออกมาตามหา .. สิ่งหนึ่งที่ทงเฮจะขาดไม่ได้เวลาออกจากบ้านคือกุญแจรถ ที่ผมจงใจวางไว้ข้างๆกระเป๋าตังของผมที่ดึงรูปใบนั้นออกมาให้เห็นชัดๆ .. ป่านนี้ .. ทงเฮคงเห็นสิ่งที่ผมต้องการจะให้เห็นเรียบร้อยแล้วล่ะ

ร่างเล็กเหยียดยิ้มมุมปากเหลือบมองสิ่งของในถุงพลาสติกใบเล็กที่เพิ่งได้รับจากคิม จองโมมาเมื่อสักครู่ ฮยอกแจนึกสมเพชคนหน้าโง่อย่างทงเฮที่พยายามจะทำตัวเก่งกล้า ข่มเหงคนอื่นไปทั่ว โดยที่ไม่รู้เลยว่าตัวเองนั่นแหละคือคนที่โง่ที่สุด เพราะอะไรน่ะหรือ .. เพราะคนขี้อ้อนอย่างทงเฮย่อมไม่อยากออกไปกินอาหารนอกบ้าน คนทำอาหารเก่งอย่างเขาจึงเป็นคนที่มีสิทธิผสมทุกๆอย่างลงไปในอาหารที่ทงเฮกิน .. และสิ่งนั้นก็คือ ‘ยาหลอนประสาท’ ที่มีฤทธิ์อ่อนๆค่อยๆหลอนแต่สะสมในร่างกายแล้วมีพิษร้ายแรงกว่ายาพิษใดๆในโลก ..

ยาพิษนั้น .. ก็คือภาพหลอนที่ทงเฮจะเป็นคนสร้างขึ้นมาหลอนตัวเอง

จึงไม่แปลกเลยที่ทงเฮจะนอนฝันร้ายซ้ำๆกันทุกคืนทุกคืน .. บางครั้งบางคราวก็คงเห็นภาพของคิมคิบอม จนต้องละเมอเพ้อถึงชื่อของคิบอมให้เขาได้ยินอยู่บ่อยๆตอนกลางคืน

แบบนี้ล่ะ .. ถึงเรียกว่าการแก้แค้นโดยสมบูรณ์ ..

เพราะต่อให้ทงเฮจะไม่เจ็บด้วยฝีมือของฮยอกแจ .. ก็ต้องเจ็บด้วยภาพหลอนที่ทงเฮสร้างขึ้นมาเอง

“ทงเฮ.. ชั้นกลับมาแล้ว”เสียงหวานดังขึ้นทำลายความเงียบเหงาในห้องคอนโดกว้าง ..

เปรียบดังเสียงสวรรค์ทีทงเฮรอคอย ..

และก็เปรียบดังเป็นเสียงนรกที่ฮยอกแจต้องการมอบให้ ..