[NC รักไร้ชื่อ] Chapter: 6

*NC Part*

“ซี้ดดด..พอแล้ว เข้ามาเถอะ”ฮยอกแจสั่งอย่างนั้นเมื่อทงเฮทั้งจูบ ทั้งเลียปลุกเร้าเขาไปทั้งแผ่นหลังไล้ลงมาถึงก้อนเนื้อนิ่ม เล่นเอาส่วนกลางของกายมันพองคับเพราะความต้องการ มือบางไล่ป่ายปัดไปที่หัวเตียงคว้าขวดเจลหล่อลื่นให้ร่างโปร่ง เพื่อลดเวลาการเตรียมร่างกายเขา

“อย่าใจร้อนสิครับ”ถึงทงเฮจะเอ่ยอย่างนั้นแต่มือหนาก็จัดการชโลมเจลหล่อลื่นเข้ากับท่อนลำของตัวเองและช่องทางของอีกฝ่ายเพื่อเตรียมมันให้พร้อมกับบทรักขั้นต่อไป

“อย่าชักช้า อ๊าาา”ฮยอกแจเอ่ยปากสั่งด้วยความขัดใจเมื่อทงเฮมัวแต่ลีลาใช้ท่อนกายถูกับปากทางแต่ไม่ยอมแทรกเข้ามาในร่างกายเสียที แต่เสียงหวานก็ครางลั่นเมื่อร่างโปร่งไสกายเข้าไปจนสุดโดยที่คนข้างใต้ไม่ทันตั้งตัว

ฮยอกแจหันหน้ากลับไปมองอีกฝ่ายเคืองๆ วันนี้สัมผัสของทงเฮมันหยายกร้านรุนแรงจนอย่างที่เขาไม่คุ้น เมื่อแรงโอบรัดทีท่อนกายเริ่มผ่อนคลายทงเฮก็ขยับกายเข้าออกทันที จังหวะรวดเร็ว หนักแน่น รุนแรงเสียจนคนข้างใต้กรีดร้อง มือบางจิกลงกับผ้าปูเตียงแน่น

“ช้า..ช้าหน่อย อื้ออ”แม้สัมผัสที่ได้รับจะสุขสมจนครางเสียงหวาน แต่ความรุนแรงที่ส่งผ่านสัมผัสมันก็ทำให้เขาแสบช่วงล่าง เขียวคมฝังเข้าที่แผ่นหลังเนียนสลับกับปลายลิ้นที่เลียปลอบประโลม ทั้งเจ็บทั้งเสียวซ่านปะปนจนแทบขาดใจ

“อื้ออ อย่า!”ฮยอกแจร้องลั่นมือบางทุบลงกับเตียงเมื่อทงเฮใช้ฝ่ามือกดศีรษะเขาจนใบแนบไปกับเตียง วันนี้ทงเฮรุนแรงเขามากเกินไปแล้ว

“รอยที่ซีวอนทำให้คุณมันจางไปแล้ว ผมขอทำทับหน่อยนะครับ”ทงเฮกระซิบบอกข้างหูก่อนจัดการฝังรอยรักของตัวเองลงที่ต้นคอด้านหลัง เรียวปากดูดเม้มเนื้อขาวจนเจ้าของร่างรู้สึกเจ็บจี๊ด

“บอกว่าอย่าทำไง ฮ๊า..ไอ้ทงเฮ อ๊ะ ปล่อยนะ อื้อออ”ฮยอกแจห้ามเสียงแข็งร่างบางดีดดิ้นพยายามหนีจากสัมผัสของทงเฮ แต่ฝ่ามือหนาสองข้างก็จัดการกดสองแขนบางลงกับเตียง พันธนาการไม่ให้อีกฝ่ายขัดขืน ร่างกายส่วนล่างยังคงขยับเข้าออกไม่หยุด

“ฮ๊ะ..อ๊า”ฮยอกแจครางกระเส่าเมื่อร่างของทงเฮกระแทกเข้ากับจุดกระสันภายใน ร่างโปร่งขยับกายแทรกไสกายเข้าไปไม่ยั้ง ยิ่งเห็นฮยอกแจดิ้นพล่านยิ่งย่ามใจ ความรู้สึกที่อัดอั้นในใจถูกส่งผ่านสัมผัสหนักๆครั้งแล้วครั้งเล่า

“อ๊ะ”ร่างบางผวาเมื่อจู่ๆทงเฮก็ถอนกายออกอย่างรวดเร็วแล้วจับพลิกร่างเขาให้หันกลับ มือบางได้จังหวะจิกทึ้งกลุ่มผมของทงเฮแรงเพื่อทำโทษคนที่ฝ่าฝืนข้อตกลง แต่ทงเฮก็จัดการใช้เสื้อของเจ้าตัวผูกมัดสองมือเอาไว้ที่เหนือหัว

“วันนี้จะเล่นบทซาดิสต์รึไง!! โอ้ยย..อื้อออ”ฮยอกแจแหวเสียงลั่นก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสียงร้องเมื่อทงเฮจับสะโพกเขายกขึ้นสองขาถูกจับแยกออกแล้วกระแทกกายเข้ามาเสียสุดลำ ทงเฮไม่เอ่ยตอบอะไรเขาเพียงระบายความใคร่และความหงุดหงิดใจผ่านสัมผัสหนักๆซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้ฮยอกแจจะดีดดิ้นและเอ่ยด่าทอเขาแต่เขาก็ไม่สนใจ

ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอลล์ที่ครอบครองมันจึงทำให้เขาเลือกที่จะทำตามใจตัวเองมากกว่าคำสั่งของคนดื้อที่คอยพยศ ร่างโปร่งจับร่างบางจัดท่าทางอย่างที่ต้องการแล้วโถมกายเข้าหาไม่ยั้ง ฮยอกแจนำหน้าถึงฝั่งฝันไปแล้วหนึ่งครั้ง แต่ทงเฮก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะจบบทรักรอบนี้ลงเสียที  

“พอรึยัง อื้ออ อ๊ะ”ฮยอกแจครางกระเส่า สัมผัสของทงเฮวันนี้มันร้อนแรงเกินกว่าเขารับไหว ทงเฮไม่อ่อนโยนกับเขาเหมือนอย่างเคย แม้เขาจะพยายามขัดขืนก็จะเจอแรงหนักๆที่กดทับมาพันธนาการจนเขาดิ้นหนีไม่ได้ “พอได้แล้ว..อ๊ะ จะไม่ไหวแล้ว ฮื้ออ”

“อาาาา”ทงเฮกระแทกเข้าหาอีกฝ่ายครั้งสุดท้าย ก่อนกายจะปลดปล่อยทุกหยาดหยดอารมณ์เข้าไปในช่องทางที่บีบรัด มือหนาเร่งจังหวะปรนเปรอให้อีกฝ่ายเพื่อส่งให้เจ้าตัวปลดปล่อยอารมณ์ออกมา

* END of NC part *

Back to Dek-d 

[NC Behind] CHAPTER 12 REVENGE

[CHAPTER 12] REVENGE

“โอ้ยย ทำไมรถติดจังนะ”ฮยอกแจบ่นกับตัวเองอย่างหงุดหงิด ยิ่งมองเวลาในมือถือก็ยิ่งอารมณ์เสีย เท่าที่ฟังจากข่าวทางวิทยุที่คนขับรถแท็กซี่เปิด ก็รู้คร่าวๆว่ามีอุบัติเหตุรถชนบ้าบอตรงทางข้างหน้าจึงทำให้จราจรติดขัด และเขาเองก็ต้องเสียเวลาเป็นชั่วโมงกับการติดแหงกบนแท๊กซี่นี่

เมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้เขาเดินออกจากบ้านของจองซูมาอย่างไม่สบอารมณ์ ทั้งโกรธ ทั้งโมโห ความเสียใจอาลัยอาวรณ์ที่เคยมี ถูกแทนที่ด้วยความเกลียดชังและเคียดแค้น ฝ่ามือเรียวของจองซูฟาดเข้าที่หน้าเขาจนเป็นรอยแดง พร้อมถ้อยคำดูถูกทงเฮที่มันยังก้องอยู่ในประสาท ‘ทงเฮของแกมันก็แค่ไอ้งั่งทำอะไรเองไม่เป็นนั่นแหละ! ไม่มีทางที่จะมาเทียบเท่าซีวอนได้หรอก’

ในตอนนี้เขาไม่สนใจในเรื่องการเอาชนะแก้แค้นจองซูกับซีวอน แต่เขากำลังคิดถึงทงเฮที่ตอนนี้อาจจะจะยุ่งกับงานที่บริษัท หรือไม่ก็เสียใจกับสิ่งที่เขาพูดไปในวันนั้น นึกแล้วก็โกรธตัวเองที่หูเบาไปเชื่อทุกสิ่งทุกอย่างที่จองซูพูด ไม่ยอมฟังเหตุผลคนที่รักเขา ใส่ใจเขาตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน

‘ทงเฮ..ฮยอกแจขอโทษนะ’

มือบางกดโทรศัพท์เข้าไปที่บ้านทงเฮกี่ครั้งๆก็ไม่มีใครรับ ลองโทรเข้ามือถือของมินโฮกับคยูฮยอนก็ไม่เข้า โทรศัพท์มีเป็นสิบๆจะมาแบตหมดพร้อมกันอะไรวันนี้เหรอ ยิ่งคิดยิ่งโมโห เขาก็แค่จะโทรบอกใครสักคนให้รู้ว่าเขากำลังจะกลับไปที่บ้านของทงเฮ ให้ช่วยถ่วงเวลาไม่ให้ทงเฮกลับถึงบ้านก่อนเขา แต่ดูเหมือนว่าอะไรๆก็ดูจะไม่เป็นใจกับเขาสักเท่าไร

“โธ่เว้ยยย รถติดอะไรนักหนานะ”

“ใจเย็นๆสิครับคุณ อีกไม่นานก็พ้นแล้วครับ”

“ให้มันไวๆล่ะ เหยียบได้เท่าไรก็เหยียบเลยนะ”

ตามคำสั่งของคนตัวเล็ก เมื่อรถแท็กซี่ขับผ่านช่วงที่เกิดอุบัติเหตุมา คนขับก็เร่งความเร็วรีบไปส่งผู้โดยสารที่จุดหมายปลายทาง ตลอดทางฮยอกแจพร่ำบ่นเร่งคนขับไม่หยุด เมื่อรถจอดลงที่หน้าบ้านร่างเล็กก็รีบยื่นเงินจ่ายให้กับคนขับก่อนจะวิ่งเข้าบ้านไปอย่างคนใจร้อน

“คุณฮยอกแจ!!!”ลูกน้องของทงเฮแตกตื่นเมื่อเห็นร่างบางของเจ้านายที่หายไปเป็นเดือน แต่ฮยอกแจก็ไม่ได้ใส่ใจในเสียงเรียกเหล่านั้นแม้แต่นิด ขาเรียวเล็กรีบก้าววิ่งเข้าไปในตัวบ้าน

“ทงเฮอยู่ไหน?! เขากลับมารึยังน่ะ วันนี้เขาจะกลับมากี่โมง?”ฮยอกแจรัวคำถามใส่แม่บ้านคิมที่ยังตกใจไม่หาย มือบางจับไหล่ทั้งสองข้างของหญิงวัยกลางคนไว้แน่น

ไม่รู้ว่าเพราะอารมณ์ร้อนที่ยังไม่หายหรือเพราะอะไร ฮยอกแจควบคุมสติให้ใจเย็นลงไม่ได้เลยสักนิด แม้จะรู้ว่าถึงเขารีบร้อนไปก็ไม่ได้ช่วยให้ทงเฮรีบกลับมา แต่เหมือนว่าตอนนี้เขาถูกอารมณ์เข้าครอบงำ มากกว่าการใช้เหตุผลแล้ว

“เดี๋ยวค่ะคุณฮยอกแจ คุณชายเพิ่งออกไปได้ไม่นานค่ะ”

“ห๊ะ? นี่มันบ่ายแล้วทงเฮจะออกไปทำงานตอนบ่ายทำไม? เขาออกไปไหนน่ะ”

“หะ..เห็นคุณชายบอกว่าจะไปที่บริษัทของตระกูลเชวน่ะค่ะ เธอได้รับโทรศัพท์จากคุณมินโฮก็รีบหุนหันพลันแล่นออกไปเลย”

“ห๊ะ?? ตระกูลเชว? เขาไปทำไมน่ะ”

“ไม่ทราบเหมือนกันค่ะคุณฮยอกแจ คุณชายไม่ได้บอกอะไรเลย ทำไมคุณฮยอกแจไม่โทรเข้ามือถือของคุณชายละคะ”

“โอ้ยย เออ ช่างเถอะๆ ไปบอกคนรถสักคนให้รีบเอารถออก ชั้นจะไปหาทงเฮ ภายในสามนาที เร็ว!!!”ฮยอกแจสบถออกมาอย่างหัวเสีย อะไรก็ไม่ทราบ อะไรก็ไม่รู้ นี่ทงเฮจ้างแม่บ้านเอาไว้แค่เฝ้าบ้านอย่างเดียวรึไงนะ

“ค่ะ ได้ค่ะคุณฮยอกแจ”รับคำก่อนที่แม่บ้านคิมจะรีบวิ่งออกไปตามคนรถตามคำสั่ง ร่างเล็กหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูออกมาลองกดโทรหาคยูฮยอนอีกครั้ง เสียงสัญญาณโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้ฮยอกแจยิ้มออก อย่างน้อยๆก็โทรติดแล้วล่ะน่า..

 “ยอบอเซโย”

“นี่! เมื่อกี้ทำไมโทรไม่เข้า ฮะ!! น่ารำคาญจริงๆเลยนายน่ะ”เมื่อปลายสายตอบรับฮยอกแจก็สบถออกมาอย่างหัวเสีย

“หะ..หา??”ปลายสายอุทานขึ้นอย่างงงงวย

“ชั้นฮยอกแจไงเล่า จำไม่ได้รึไง?! แล้วตอนนี้อยู่กับทงเฮใช่มั้ย ไม่ต้องบอกเขานะว่าชั้นโทรไปน่ะ รออีก 20 นาทีเดี๋ยวชั้นจะไปหา”

“ไม่ได้นะครับ มันเป็นงานบริษัท คุณฮยอกแจจะมาทำไมครับ”

“งานบริษัทแต่ว่ามันเกี่ยวกับที่ชั้นหนีไปต่างหากล่ะ ไม่รู้รึไงว่าบริษัทนั้นมันเล่นไม่ซื่อ”

“เดี๋ยว เดี๋ยวนะครับ คุณฮยอกแจหมายถึงเรื่องความสัมพันธ์ของคุณจองซูกับคุณซีวอนรึเปล่า”

“หื้มม? นายรู้อย่างนั้นเหรอ ทงเฮก็รู้ด้วยรึเปล่าน่ะ”

“ครับ ที่คุณชายจะไปพบกับคุณซีวอนก็ด้วยเรื่องนี้น่ะครับ”

“เอ้อ งั้นก็ดี ถ้าอย่างนั้นชั้นจะไปหาเดี๋ยวนี้ล่ะ”

“ไม่ได้นะครับ มาไม่ได้นะครับ คุณชายรู้คงโกรธแน่”

“ชั้นบอกว่าชั้นจะไป เอ๊ะ! เดี๋ยวนี้ทงเฮดูแลคนแบบไหนนะ ทำไมไม่ฟังคำสั่งเลย ตกลงแค่นี้นะ? ถ้าทงเฮรู้เรื่องชั้นก่อนละก็ ชั้นเล่นงานนายแน่”ฮยอกแจสรุปอย่างรวดเร็วก่อนจะกดตัดสาย พลันสายตาเหลือบไปเห็นรถที่มาจอดรอก็รีบก้าวเท้าไปขึ้นรถ

“ภายใน 20 นาที ถ้าชั้นยังไม่ถึงบริษัทตระกูลเชวบ้าบออะไรนั่น แกโดนไล่ออกแน่”คำขู่จากเรียวปากอิ่มทำเอาคนขับรถถึงกับเหงื่อตก

“ครับ”

ฮยอกแจยกยิ้มมุมปากน้อยๆ เขารู้สึกดีที่ได้กลับมาใช้ชีวิต มีนิสัยแบบเก่า ไม่ต้องคอยเก็บตัวอยู่คนเดียว นั่งหายใจทิ้งไปวันๆ เอาแต่นั่งร้องไห้เสียใจ คิดอะไรงี่เง่า จมอยู่กับความคิด ข้าวปลาก็กินแค่นิดๆหน่อยๆ ทำตัวเป็นนางเอกซีรี่ย์แบบนั้น

‘ฮยอกแจคนที่เข้มแข็งกลับมาอีกแล้ว’

ร่างบางคิดอะไรสักพักก่อนจะหยิบมือถือออกมากดพิมพ์ข้อความแล้วส่งไปหา‘อดีตพี่ชาย’ พร้อมยกยิ้มร้ายๆด้วยความสะใจ

‘ผมกำลังไปหาซีวอนของพี่อยู่ล่ะพี่ก็รีบๆมาดูฉากดราม่าด้วยนะ คงสนุกน่าดูเลย’

“เชวซีวอน..วันนี้ชั้นมาขอตกลงสัญญาสงบศึกกับนาย บริษัทนายต้องการจะลงทุนกับบริษัทยักษ์ใหญ่ที่ไหนก็ตามใจเลย ชั้นจะไม่เข้าไปตัดหน้าอีก แต่นายต้องบอกจองซูให้พาฮยอกแจมากลับมาหาชั้น”ร่างโปร่งในชุดสูทสีเข้มเอ่ยถึงประเด็นสำคัญด้วยสีหน้าจริงจัง

เขาใช้เวลาที่เดินทางจากบ้านมาที่บริษัทนี้ครวญคิดข้อเสนอง่ายๆที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด แม้ว่าการทำข้อตกลงแบบนี้จะทำให้ผลประโยชน์ทางธุรกิจบริษัทของเขาจะดิ่งลงเหว เสียเครดิต หรือย่ำแย่ขนาดที่ต้องปิดตัวลง เขาก็ตัดสินใจแล้วว่ามันเป็นสิ่งที่คุ้มค่าถ้าหากเขาได้ตัวฮยอกแจกลับมา

เกมธุรกิจสกปรกแบบนี้เป็นสิ่งที่นักธุรกิจบริษัทใหญ่เกือบทุกคนจะต้องประสบ สำหรับคนอื่นอาจจะยอมเสียบางสิ่งบางไปอย่างเพื่อแลกกับผลประโยชน์ แต่มันไม่ใช่สำหรับเขา ผลประโยชน์งี่เง่านั่นไม่ใช่สิ่งสำคัญสำหรับหรับทงเฮเลยสักนิด เขายอมแลกทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตเพื่อฮยอกแจ

ฮยอกแจไม่ได้เป็นเพียงคนรัก แต่ฮยอกแจเปรียบเสมือนครอบครัวของเขา เป็นครอบเพื่อน เป็นที่ปรึกษา เป็นคนที่เขากล้าจะร้องไห้ต่อหน้า เป็นคนที่เขาเลือกที่จะรักไปจนวันสุดท้าย ต่อให้เขามองหาใครใหม่ ก็ไม่สามารถแทนที่ของฮยอกแจได้

...คนสำคัญของทงเฮ คือฮยอกแจเท่านั้น...

...แค่ลีฮยอกแจ เพียงคนเดียว...

“หื้มมม? คุณพูดเรื่องอะไรของนายน่ะ ฮยอกแจไหน? แล้วคุณรู้จักจองซูได้ยังไง”

“อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่องไปหน่อยเลย ไอ้เกมชั่วๆแบบนี้ทำไมชั้นจะดูไม่ออก เพราะบริษัทนายกำลังเดือดร้อนไม่ใช่เหรอ นายถึงให้คนรักของนายมาหลอกฮยอกแจไปน่ะ ก็นี่ไง...บริษัทชั้นก็ยอมหลีกทางให้แล้ว มันยังไม่พอกับสิ่งที่ต้องการอีกเหรอ หรือต้องการอะไรมากกว่านี้เหรอไง”

“เดี๋ยวนะ.. คุณกำลังพูดเรื่องอะไร เรืองของ MNK กับบริษัทผมมันไปเกี่ยวกับจองซูกับคนที่ชื่อฮยอกแจอะไรนั่นได้ยังไง”

“ก็จองซูแฟนนายหลอกให้ฮยอกแจเข้าใจผิดหนีไป แล้วพอชั้นไม่มีสมาธิทำงาน ใช้เวลาตามหาฮยอกแจ บริษัทชั้นมันก็จะแย่ แล้วบริษัทนายก็จะได้ตีตื้นขึ้นมาเป็นที่หนึ่งไง แบบนี้มันก็ชัดอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง เป้าหมายของนายก็สำเร็จแล้ว แล้วในอนาคตชั้นก็จะหลีกทางให้นายต่อไปด้วย ข้อตกลงง่ายๆแบบนี้บริษัทนายน่าจะสนใจไม่ใช่เหรอ”

“เรื่องของบริษัทจองซูเขาไม่เกี่ยว คุณเอาอะไรมาพูด ถ้าผมต้องแข่งกับคุณ ผมขอแข่งด้วยความสามารถของผม ดีกว่าต้องใช้แผนแบบนั้นนะครับ”

“นายจะบอกว่านายไม่รู้เรื่องของฮยอกแจอย่างนั้นน่ะเหรอ”

“ครับ ผมไม่รู้จักคนที่ชื่อฮยอกแจ และผมก็ไม่รู้ด้วยว่าจองซูเขาเกี่ยวข้องกับฮยอกแจยังไง”

“โกหกน่า.. พอเถอะ ชั้นอยากรีบๆกลับไปทำงาน แค่นี้ก็เสียเวลามามากพอแล้ว ตกลงว่าข้อเสนอนี่จะตกลงหรือไม่ รีบคุยให้จบดีกว่า”

“ผมขอไม่ตกลงข้อเสนอนี่ครับ เพราะผมไม่รู้ว่าผมตกลงแล้วผมจะไปหาฮยอกแจมาให้คุณได้จากที่ไหนเหมือนกัน”

“ก็จากที่นี่ไงล่ะ”เสียงหวานพร้อมกับร่างเล็กที่เปิดประตูห้องประธานบริษัทเข้ามากะทันหันทำให้ร่างสูงทั้งสองหันไปมองด้วยความตกใจ

“ฮยอกแจ...มาได้ยังไงกันน่ะ”ทงเฮเอ่ยเรียกชื่อคนรักอย่างไม่อยากเชื่อสายตา

“คุณ?? มาได้ยังไงครับ?”

“มาได้ยังไงมันไม่สำคัญหรอกนะ.. ชั้นรู้แค่ว่าจองซูแฟนของเชวซีวอนน่ะ หลอกชั้นเอาไว้เยอะเลยล่ะ หลอกให้ชั้นเข้าใจทงเฮผิดไม่พอ ซ้ำยังหาบ้านพักให้ด้วยล่ะ”ฮยอกแจเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉยก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟารับแขกข้างๆทงเฮ

“วันนี้ชั้นเองก็เพิ่งจะรู้ความจริงเหมือนกัน และเขาก็บอกด้วยนะ ว่าที่ทำๆลงไปทั้งหมดน่ะก็เพื่อปกป้อง ‘คนรัก’ของเขา เหอะ’ น่าสมเพชจังเลยนะซีวอน ที่ต้องคอยหลบหลังคนอื่นเล่นสกปรกแบบนี้น่ะ”

“ขอโทษนะครับ ที่คุณพูดทั้งหมดนี่หมายความว่าจองซูทำให้คุณสองคนผิดใจกันแล้วเกี่ยวพันมาที่เรื่องธุรกิจใช่มั้ย? ถ้าอย่างนั้นที่คุณมาที่นี่ เพราะคุณต้องการแก้แค้นจองซูเหรอ ผมเป็นคนรักของเขา ถ้าหากคุณมีปัญหาต้องการให้ชดใช้ยังไงก็บอกผมแทนเถอะครับ ผมต้องขอโทษแทนเขาด้วยจริงๆ”

ซีวอนเอ่ยออกมาอย่างรู้สึกผิดพร้อมกับก้มหัวให้ฝ่ายตรงข้ามทั้งสอง คิดโทษตัวเองที่เล่าเรื่องบริษัทให้คนรักฟัง เป็นสาเหตุที่ทำให้จองซูต้องมาทำสิ่งร้ายๆเพื่อช่วยเหลือเขาแบบนี้

“จะขอโทษมันทำไมล่ะซีวอน!!! ไปก้มหัวให้มันทำไม! ที่ชั้นทำลงไปมันไม่ใช่ความผิดของนายเลยนะ! มันเป็นความผิดของพวกมันต่างหาก!!!”จองซูที่เพิ่งวิ่งกระหืดกระหอบมาถึงตวาดขึ้นเสียงดังอย่างไม่พอใจ

เห็นใบหน้าหวานของน้องชายร่างบางก็นึกแค้น ไม่นึกเลยว่าเด็กคนที่เคยอ่อนแอโดนรังแกสารพัดในตอนเด็กจะเปลี่ยนมาร้ายและแข็งข้อกับเขามากขนาดนี้ ถ้ารู้แบบนี้ตอนเด็กๆไม่น่าเสียเวลาไปคอยดูแลเลย เสียดายเวลาชะมัด

“ความผิดของผม? ผมไปทำอะไรให้คุณเหรอครับ”ทงเฮถามกลับ

“ก็เพราะแก! ถ้าแกไม่ตัดหน้าการติดต่อลงทุนอะไรๆของซีวอน บริษัทซีวอนจะเข้าขั้นวิกฤตมั้ยล่ะ!?? มันจะทำให้ชั้นต้องทำแบบนี้มั้ย”

“ไร้เหตุผลที่สุด! เรื่องของธุรกิจมันเกี่ยวอะไรกับผม แล้วลากเอาผมไปเกี่ยวอะไรด้วย!!! ผมไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้เลย! ลากผมไปยุ่งทำไม”ฮยอกแจแหวเสียงดัง

“ก็ถ้าชั้นไม่ทำแบบนี้ ไอ้ทงเฮมันก็ไม่รามือ ไม่หยุดตัดหน้างานของซีวอนน่ะสิ”

“มันก็เป็นการแข่งขันกันทางธุรกิจ คุณก็ดูจะเห็นแก่ตัวเกินไปหน่อยนะครับ ที่ยอมทิ้งความสัมพันธ์ที่มีกับน้องชายเพื่อผลประโยชน์บ้าบอของคนรักน่ะ”ทงเฮเอ่ยเรียบๆ ใช้เหตุผลเข้าข่มอารมณ์เพื่อแก้ไขปัญหา

“ใช่! ชั้นมันเห็นแก่ตัว. เหอะ’ ทำอย่างกับพวกแกไม่เคยเห็นแก่ตัวอย่างนั้นล่ะ ตัดหนทางการทำงานคนอื่นแบบที่ทำ มันไม่เรียกว่าเห็นแก่ตัวเหรอไง”

“เรื่องแบบนี้มันก็ต้องใครดีใครได้ไม่ใช่รึไงล่ะ คำพูดงี่เง่าไร้เหตุผลแบบนั้นเก็บเอาไว้ใช้เล่นละครหลังข่าว หรือไม่ก็ออดอ้อนคนของพี่เถอะ”ฮยอกแจเหน็บแนม

“ไร้สาระ!!!”

“จองซู..พอเถอะครับ. มันไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรขนาดนั้นเลยนะ ถึงบริษัทผมจะแย่แค่ไหน ผมก็เคยบอกแล้วไงว่าไม่อยากให้จองซูเข้ามายุ่ง มันไม่ใช่สิ่งที่จองซูต้องทำเพื่อผมเลยนะ ผมจัดการปัญหาตรงนี้เองได้ ผมเคยบอกหลายครั้ง ทำไมจองซูไม่เชื่อผมเลย”ซีวอนที่นั่งเงียบอยู่นานโพล่งขึ้นเมื่อหมดความอดทน

เขายอมรับว่าเขาตกใจไม่น้อยที่จองซูยอมทำสิ่งแย่ๆแบบนี้เพื่อเขา จองซู คนรักของเขาคือนางฟ้าที่บริสุทธิ์ขาวสะอาด ไม่จำเป็นต้องมาแปดเปื้อนความผิดเพราะเรื่องงี่เง่าเกี่ยวกับบริษัทเขาแบบนี้ จะว่ากันง่ายๆคือเขาไม่มีความสามารถพอที่จะแข่งขันกับทงเฮมากกว่า ทั้งเรื่องตัดหน้า เรื่องบริษัทแย่ เรื่องคู่แข่งอะไรที่จองซูอ้างมามันก็เป็นเพียงสาเหตุย่อยๆเท่านั้นเอง

“...ซีวอน..ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ ที่ชั้นทำไปก็เพราะนายนะ”จองซูมองหน้าคนรักอึ้งๆ

“ครับ ผมรู้ว่าจองซูทำเพื่อผม แต่มันไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการเลย มันดูต่ำ. มันเป็นวิธีสกปรกๆ ที่จองซูไม่ควรทำมันเลย ผมเสียใจนะ..ที่รู้ว่าจองซูเป็นแบบนี้”

“ฮึก..ทำไมล่ะ..ทำไมซีวอนไม่ดีใจล่ะ..ตอนนี้บริษัทเรา..มันกำลังไปได้สวยไม่ใช่เหรอ”เสียงสะอื้นไห้ในลำคอดังขึ้นแผ่วๆ ช้อนตามองคนรักน้ำตาไหลอาบแก้ม

“พอเถอะครับ.. ไม่ต้องถามผมหรอกนะแค่ว่าทำไม หันกลับไปขอโทษสองคนนั้นดีกว่า เขาคงจะเสียใจมากกว่าผมเยอะ..”

ร่างเพรียวมองใบหน้าของน้องชายสลับกับชายหนุ่มอีกคนด้วยความสับสน ทั้งเสียหน้า เสียใจ รู้สึกผิด โกรธเคือง เรียวปากบางเม้มเข้าหากันแน่น ถ้อยคำที่ซีวอนสั่งให้เอื้อนเอ่ยถูกปิดกั้นเอาไว้ ดื้อดึงยึดทิฐิคิดว่าตัวเองไม่ได้ทำผิดอะไร

“ช่างเถอะครับ แค่ได้ฮยอกแจกลับมาผมก็พอใจแล้ว”

“.....”จองซูมองหน้าทงเฮนิ่งด้วยความไม่เข้าใจ

“ซีวอน นายดูแลแฟนนายดีๆล่ะ อย่าให้ทำแบบนี้อีก เรื่องธุรกิจของเรา.. ข้อตกลงเมื่อกี้ลืมไปซะเถอะ เรามาแข่งกันตัวต่อตัวมันคงจะสนุกกว่านะ”

“ก็บอกแล้วไงว่าผมไม่ตกลงไอ้ข้อตกลงบ้าๆนั่น”ซีวอนเถียง

“ช่างเถอะ ถ้าทุกอย่างมันจะลงเอยง่ายๆแบบนี้ก็ดี นึกว่าจะต้องมีการใช้กำลังสักหน่อย”

“เหอะ’ คิดว่าเก่งแค่คนเดียวรึไง”จองซูเอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิดใจ

“จองซู..พอได้แล้ว”ซีวอนปราม

“ทงเฮจบ แต่ผมยังไม่จบดีเลยนะครับพี่.. พี่จำอาไว้นะ อย่างที่ผมเคยบอก พี่ไม่มีทางเอาชนะผมกับทงเฮได้หรอก ไม่มีทาง และไม่มีวัน พี่จำมันเอาไว้นะ”

‘เพี๊ยะ’

ร่างเล็กก้าวเท้าเข้าประชิดร่างของพี่ชาย ยกฝ่ามือขึ้นฟาดเข้าที่ใบหน้าเรียวจนเกิดเสียงลั่น ทั้งทงเฮ ซีวอน และจองซูเองต่างนิ่งงันด้วยความตกใจ ไม่มีใครนึกว่าฮยอกแจจะทำแบบนี้

“นี่น่ะ..สำหรับที่พี่ตบผมวันนี้”

“.....”

‘เพี๊ยะ’

“ส่วนนี่.. สำหรับที่พี่ทำให้ผมกับทงเฮเข้าใจผิดกัน”

“.....”

“แบบนี้ต่างหาก ถึงเรียกว่าหายกัน”ฮยอกแจทิ้งท้ายสั้นๆแล้วเดินออกจากห้องทำงานของซีวอนไป

“ผมขอโทษแทนฮยอกแจด้วย.. แต่ผมก็อยากจะขอเตือนเอาไว้เหมือนกัน ฮยอกแจน่ะสำคัญกับผมมาก ถ้าหากยังมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น มันอาจจะจะไม่ใช่แค่ตบ แต่จะเป็นการจบชีวิตของคุณทั้งสองคน”ทงเฮเอ่ยพร้อมส่งยิ้มร้ายๆ มือหนาตบไหล่แกร่งของซีวอนสองสามที ก่อนที่ร่างโปร่งจะหันหลังเดินตามคนรัก

“เฮ้อออ..”ซีวอนถอนหายใจเสียงดังด้วยความเหนื่อยใจ

“ขอโทษนะซีวอน..”

“ช่างมันเถอะครับ”

“....”

“ผมกับทงเฮน่ะ ถึงจะเป็นคู่แข่งกัน แต่เราก็ยังมีอย่างหนึ่งที่เหมือนกันนะครับ”

“หื้ม?”

“ความรัก.. ความรู้สึกที่อยากจะปกป้องคนสำคัญยังไงล่ะ”

“ซีวอน..”

“จองซูน่ะ..สำคัญกับผมมากนะครับ”

“อื้ม..เข้าใจแล้วซีวอน..ชั้นขอโทษ”

[SPECIAL PART] Dining Room

“ทงเฮ..”ร่างบางเรียกชื่ออีกฝ่ายขึ้นทำลายความเงียบที่ปกคลุมบรรยากาศในรถ พร้อมเขยิบกายเข้าใกล้ มือบางสะกิดเข้าที่ไหล่แกร่งเบาๆ

“หื้มม?”ขานรับในลำคอ แม้ไม่ได้หันมองคนตัวเล็กที่ทำท่าทางออดอ้อนอย่างน่าเอ็นดู

“ทงเฮอย่าเงียบสิ โกรธอะไรชั้นน่ะ”

“เปล่าโกรธนี่...แล้วกลับมาตั้งแต่เมื่อไรทำไมไม่บอกล่ะ”

“ก็ตอนแรก...จะเซอร์ไพร้ส์”คนตัวเล็กตอบเสียงอ่อย ยกยิ้มแหยๆให้คนรัก

“อื้ม ก็ดีแล้ว”

“นี่...โกรธชั้นเรื่องจองซูเหรอ? หรือว่าอะไรน่ะ..อย่าเป็นแบบนี้สิทงเฮ”

“ก็บอกแล้วว่าไม่ได้โกรธอะไร”

ท่าทางเฉยชาของคนรักทำเอาฮยอกแจเบ้ปาก เพราะตั้งแต่ขึ้นรถมาทงเฮยังไม่ปริปากพูดอะไรสักคำ เอาแต่นั่งเงียบมองไปนอกหน้าต่าง หรือไม่ก็หยิบเอกสารขึ้นมาอ่านอยู่คนเดียว เขาก็ไม่ได้ทำอะไรผิดไม่ใช่รึไง ทำไมต้องมาเฉยเมยใส่กันด้วยล่ะ

“ทงเฮ..เย็นนี้ไปกิน...”เมื่อรถจอดลงที่หน้าบ้าน ฮยอกแจก็ลองชวนทงเฮคุยอีกครา เรียวแขนเล็กคล้องแขนแกร่งอ้อนๆ แต่ก็โดนร่างสูงจับออกพร้อมเอ่ยแทรก

“ชั้นมีงานต้องดูน่ะฮยอกแจ เดี๋ยวค่อยคุยตอนทานข้าวละกันนะ”ทงเฮเอ่ยตัดบทก่อนเดินล่วงหน้าเข้าบ้านไป ทิ้งให้ฮยอกแจที่ถูกทิ้งไว้เบื้องหลังยืนบ่นหัวเสียอยู่คนเดียว

“นี่...เย็นนี้ทำอาหารอิตาเลียนให้หน่อยได้มั้ย ชั้นอยากทานคาโบนาร่า”เมื่อร่างเล็กเดินตามเข้ามาในบ้าน ก็เอ่ยสั่งแม่บ้านคิมตามที่คิดทันที

“ได้ค่ะ แล้วคุณชายเธอได้บอกว่าอยากทานอะไรเป็นพิเศษนอกเหนือจากนี้มั้ยคะ”

“ไม่มีล่ะ เอ้อ..พอใกล้ๆถึงเวลาอาหารสักครึ่งชั่วโมง สั่งอย่าให้ใครอย่ามายุ่มย่ามแถวนี้ล่ะ เดี๋ยวชั้นจัดการทุกอย่างเอง”

“อ่อ...ได้ค่ะ แล้วจะให้เข้ามาล้างจานตอนดึกๆหรือว่าเป็นช่วงเช้าดีคะ”

“เป็นช่วงเช้าละกัน ถ้ายังไงก็ฝากจัดการด้วยนะ ชั้นจะไปอาบน้ำก่อนล่ะ เหนียวตัวมากเลย”สั่งเสร็จ ร่างเล็กก็เดินขึ้นบันไดไปที่ห้องนอนของตนกับทงเฮ รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าสวย เท้าเล็กก้าวเข้าไปในห้องที่คุ้นเคย ผ้าปูที่นอนสีครีมอ่อนลายที่เขาชอบ กรอบรูปคู่บนหัวเตียงที่วางไว้ แม้เวลาผ่านไปเป็นเดือน ทุกอย่างในห้องยังคงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

“คิดถึงจังเลยแฮะ”

ฮยอกแจฉีกยิ้มอย่างปลื้มปิติ ใช้เวลาชื่นชมห้องนอนกว้างสักพัก ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูจากตู้เสื้อผ้าแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปจัดการกับตัวเอง ร่างเล็กใช้เวลาสองชั่วโมงก่อนถึงเวลาอาหารเย็นไปกับการดูแล ขัดผิว ทาสารพัดครีมที่จะช่วยฟื้นฟูผิวที่หยาบกร้านของตัวเอง พลางบ่นกะปอดกะแปด โทษที่ตัวเองละเลยปล่อยให้ร่างกายโทรมขนาดนี้

เมื่อเงยหน้ามองเวลาจากนาฬิกาบนผนัง ขาเรียวก้าวเดินไปส่องกระจกบานใหญ่เพื่อเชคความเรียบร้อยของเสื้อผ้า มือบางจัดปกเชิตสีดำตัวยาวที่คลุมลงมาถึงต้นขา ริดกระดุมเม็ดบนออกแล้วดึงให้คอเสื้อแยกออกกว้าง หันซ้ายขวาแล้วยกยิ้มมุมปากพึงพอใจ

ขาเรียวย่างก้าวลงบันไดไปที่ชั้นล่างอย่างเชื่องช้า สายตาสอดส่องมองไปรอบๆ เชคความเรียบร้อยบนโต๊ะอาหาร จานคาโบนาร่าสองจานวางตรงข้ามกันจัดเรียงกับช้อนสอบอย่างเป็นระเบียบ ขวดไวน์แดงยี่ห้อโปรดที่ตั้งอยู่ในถังน้ำแข็งตรงมุมโต๊ะ

เมื่อเห็นว่าคำสั่งของตนถูกปฏิบัติเรียบร้อยคนตัวเล็กก็ยิ้มอย่างได้ใจ เดินไปนั่งเก้าอี้รอเวลาที่ร่างสูงจะออกมาจากห้องทำงาน รอไม่นานร่างสูงโปร่งที่คอยก็เดินเข้ามาในบริเวณห้องทานอาหาร ใบหน้าหล่อคมหันมองคนรักด้วยความแปลกใจ

"แม่บ้านไปไหนหมดน่ะ"

“อื้อ..ทงเฮ...”ร่างเล็กที่ในชุดวาบหวิวก้าวเดินเข้าไปหาคนรักพร้อมยกแขนโอบรอบคออย่างเอาใจ ช้อนตามองอ้อนร่างสูงอย่างน่ารัก  

"ทงเฮอา.. หายโกรธฮยอกแจนะ. นะ นะ ฮยอกแจขอโทษนะ"ร่างบางอ้อนเสียงหวานพร้อมกับแนบใบหน้าเล็กกับไหล่กว้าง นิ้วเรียววนเล่นที่แผ่นอกแกร่งไปมา คลายเนคไทด์เส้นหนาออกเล็กน้อย แล้วริดกระดุมคอเสื้อให้เจ้าตัวผ่อนคลาย

"ก็ไม่ได้โกรธอะไรนี่..บอกไปหลายครั้งแล้ว"ร่างสูงแสร้งตีหน้าขรึม ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยิ่งทำให้ร่างนุ่มนิ่มของคนตัวเล็กบดเบียดเข้ามาแนบชิดกว่าเก่า เรียวมือบางลูบไล้หยอกเย้าแผ่นอกหนาไปมา

"ทงเฮอา..ถ้าไม่โกรธฮยอกแจ ก็อย่าทำเย็นชาแบบนี้สิ..นะน้า.."คนสวยว่าพร้อมเขย่งตัวเลื่อนใบหน้าเข้าใกล้กับเรียวแก้มของคนรัก ประทับจุมพิตแผ่วเบาราวกับลูกแมวตัวน้อยที่กำลังออดอ้อนเจ้านาย คอเสื้อเชิตตัวใหญ่ไหลลงจากลาดไหล่เผยให้เห็นผิวขาวเนียนที่ตัดกันกับสีดำของเนื้อผ้า

"ที่รักอา.. หายโกรธกันนะ คืนนี้ฮยอกแจยอมตามใจหมดเลย นะ..นะ..หายโกรธเค้านะ"กระซิบเสียงหวานข้างใบหูอีกฝ่าย แกล้งเป่าลมร้อนเข้าไปด้านในสร้างความวาบหวิวให้ทงเฮมากขึ้น มือบางเลื่อนไปจับมือหนาทั้งสองข้างให้คล้องเอวบางของตนเอาไว้ เบียดกายถูไถกับอีกร่าง กลิ่นหอมจางๆของครีมอาบน้ำกลิ่นโปรดลอยแตะปลายจมูกยิ่งสร้างความต้องการให้กับร่างสูง

"แน่ใจนะ..ว่าจะยอมตามใจหมดน่ะ"ได้ยินข้อเสนอที่น่ายินดี คนเจ้าเล่ห์ก็เอ่ยถามพร้อมจ้องใบหน้าเล็กของคนรักนิ่ง ยกมือหนาขึ้นเกลี่ยปอยผมที่ปรกใบหน้าหวานช้าๆ

“แน่สิ..ทุกๆอย่างเลยล่ะ”สบตาร่างสูงนิ่งพร้อมพยักหน้ารับอย่างมั่นใจในคำตอบ

“ถ้าทุกๆอย่างจริง.. ลองจูบมัดจำสักทีหน่อยสิ”เอ่ยสั่งพร้อมยกยิ้มมุมปากมีเลศนัย มือหนาเลื่อนขึ้นลูบไล้เอวคอดช้าๆ สัมผัสไปทั่วแผ่นหลังบางผ่านเนื้อผ้าหยาบ ฮยอกแจได้ยินดังนั้นก็เงยหน้าขึ้นกดจูบที่ปลายคางยั่วเย้า ริมฝีปากอิ่มไล้จูบตามไรเคราที่เริ่มขึ้นน้อยๆ สัมผัสจั๊กจี้ที่ได้รับทำให้ร่างเล็กหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ มือบางรั้งคออีกฝ่ายเข้ามาใกล้ เรียวลิ้นเล็กแลบออกไล้เลียริมฝีปากร่างสูงช้าๆ แนบริมฝีปากเข้าหาแผ่วเบา สัมผัสอุ่นชื้นที่โหยหาเร่งเร้าให้ส่งเรียวลิ้นเข้าไปค้นหาความหวานละมุนจะโพรงปากร้อน ร่างสูงไม่ยอมแพ้ตวัดลิ้นเกี่ยวรัดกับลิ้นเล็กส่งสัมผัสร้อนกลับไปอย่างหนักหน่วง

รสจูบหวานนุ่มแปรผันเพิ่มความเร่าร้อนกระหายหา ทั้งสองร่างบดเบียดจุมพิตเข้าหากันอย่างไม่มีใครยอมใคร มือหนาเลิกเสื้อเชิตสีเข้มของคนตัวเล็กขึ้น ลูบไล้บั้นท้ายอิ่มน่าสัมผัส เคล้นคลึงหนักๆสร้างอารมณ์หวามตามความต้องการของตน

"อ๊า~อย่าพึ่งใจร้อนสิทงเฮ..นี่แค่จูบมัดจำเองนะ"ฮยอกแจละริมฝีปากออกเอ่ยเตือน เมื่อเห็นว่าร่างสูงเริ่มเลยเถิด นิ้วเล็กแตะเรียวปากอีกฝ่ายห้ามไม่ให้ร่างสูงรุกเข้ามาได้มากกว่าเก่า

"ทานอาหารกันก่อนนะ.. วันนี้มีสปาเกตตี้คาโบนาร่าแบบที่ทงเฮชอบด้วย"ร่างเล็กบอกเหตุผลพร้อมยิ้มหวาน ก่อนเลื่อนแขนเรียวไปคล้องแขนแกร่งของคนรัก นำพาอีกร่างไปนั่งที่เก้าอี้โต๊ะอาหาร แล้วค่อยเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับอีกฝ่าย

"วันนี้น่ารักจังนะ"คำชมจากเรียวปากหยักทำให้คนสวยอมยิ้ม

"อื้มม.. จะน่ารักให้ดูมากกว่านี้อีกนะ"ว่าพลางเลื่อนมือไปหยิบขวดไวน์แดงมาเปิดออก จัดการเทใส่แก้วให้ตนกับทงเฮช้าๆ

"มากแค่ไหนกันนะ"

"มาก.. เท่าที่จะมากได้เลยล่ะ"

"ยั่วแบบนี้..ระวังไม่ได้นอนนะ"

"ตลอดคืนนี้...ถึงเย็นพรุ่งนี้ก็ยังไหวเลย"ร่างบางเอ่ยพลางยกยิ้มยั่ว มือเรียวหยิบแก้วไวน์ของตนชนกับอีกฝ่าย ก่อนจะยกขึ้นจิบน้อยๆ คล้ายดื่มฉลองที่ตนได้กลับมาอยู่กับร่างสูงอีกครา

มื้ออาหารค่ำแสนหวานดำเนินผ่านไปช้าๆ คำพูดแสนเย้ายวนปลุกอารมณ์ดังจากเรียวปากอิ่มไม่ขาด ประกอบกับท่าทางการม้วนเส้นพาสต้า ค่อยๆละเลียดเล็มทานช้าๆจงใจยั่วยวนร่างตรงหน้าไม่หยุด ยิ่งเนิ่นนานความต้องการยิ่งเพิ่มสูง ทงเฮกระหายหาอยากสัมผัสทุกตารางนิ้วของกายบาง อยากจะขบเม้มสร้างรอยสีหวานบ่งบอกความเป็นเจ้าของไปทั่ว

'เคร้ง..'ส้อมเงินในมือบางหล่นกระทบกับพื้นโดยไม่ตั้งใจ ร่างเล็กสบตากับคนรักเล็กน้อย แล้วค่อยๆก้มตัวลงเก็บแสตนเลสเจ้าปัญหานั่น

"หื้มมม"ร่างสูงเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ เมื่อคนช่างยั่วไม่ได้เพียงแค่ก้มลงเก็บส้อมที่หล่น แต่กลับคลานลอดใต้โต๊ะข้ามมาหา คุกเข่าตรงหน้าขาพลางลูบไล้กางเกงสแลคเนื้อหนาของเขาไปทั่ว ปัดป่ายลากผ่านส่วนสำคัญที่เริ่มแข็งขืน

"ฮยอกแจเบื่อคาโบนาร่าแล้ว..ฮยอกแจอยากทานอย่างอื่นมากกว่า"เอ่ยบอกอ้อนเสียงหวานน่ารัก ช้อนตามองคนรักพร้อมเผยอริมฝีปากออกอย่างยั่วเย้า มือบางลูบขึ้นผ่านไปที่หน้าท้องแกร่งเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ค่อยๆริดกระดุมเสื้อเชิตออกจากทีละเม็ด

"แล้วฮยอกแจอยากทานอะไรล่ะ หื้มม?"

"อยากทาน..อยากทานของอร่อยๆ..”

.

“ฮยอกแจอยากทานของทงเฮ.."พูดจบมือบางก็รีบปลดตะขอกางเกงของอีกร่าง พร้อมกับฟันขาวเรียงตัวสวยงับเข้าที่ซิปกางเกงไม่รอช้า จัดการรูดมันออกอย่างคนใจร้อน ยิ่งได้เห็นสิ่งที่ซ่อนอยู่ใต้เนื้อผ้า คนน่ารักช่างยั่วก็ยกยิ้มพอใจในสิ่งที่ตัวเองทำ ส่วนแข็งขืนที่เริ่มตั้งชันดุนดันชั้นในสีกรมท่าออกมาให้เห็นชัด นิ้วเรียวจงใจสะกิดหนักๆที่ส่วนปลาย และสิ่งที่ได้ตอบกลับยิ่งทำให้คนสวยได้ใจ..เสียงซี้ดปากครางกระเส่าบ่งบอกความเสียวซ่านที่ทงเฮสัมผัส..

"ทงเฮจ๋า..ทงเฮอยากให้เค้ากินมันมั้ย?"แกล้งถามหน้าซื่อพร้อมแลบลิ้นเลียส่วนนั้นผ่านเนื้อผ้าบางที่ขวางกั้น จงใจก้มตัวลงต่ำให้คอเสื้อที่เปิดกว้างตกลงมากกว่าเก่า เผยให้เห็นอกบางขาวที่ซ่อนอยู่ภายใน สายตาคมมองลอดสิ่งยั่วเย้าตรงหน้าไม่วางตา พยักหน้าตอบรับคำถามจากคนตัวเล็กในทันที

มือบางดึงกางเกงสแลคและชั้นในที่เกะกะขวางทางลงมากองที่เข่า แกนกายใหญ่แข็งขืนพร้อมสำหรับบทรักร้อนแรงถูกเผยออกตรงหน้า คนสวยยิ้มหวานพร้อมประครองส่วนอ่อนไหวของคนรักเอาไว้ แลบลิ้นไล้เล็มตั้งแต่โคนจรดปลายอย่างเชื่องช้า เรียวลิ้นสะกิดหนักที่ส่วนปลาย จงใจตวัดปลายลิ้นเล่นกับรูเล็กๆที่เริ่มมีเมือกใสไหลเยิ้ม

“อ่า..อร่อยจัง..”ชื่นชมพร้อมสบตาคู่คมนิ่ง จดจ้องมองใบหน้าหล่อเข้มไม่ละสายตา ริมฝีปากสีสดอ้าออกรับแกนกายร้อนเข้าโพรงปากช้าๆ ห่อปากรูดรั้งแกนกายตามความยาว ขบเม้มหนักสลับเบาเพิ่มความเร้าใจให้อีกฝ่าย เรียวลิ้นขยับเลียนวนไปทั่ว ระรอกลิ้นขยับรัวยิ่งสร้างความเสียวซ่านให้กับร่างสูง มือเรียวบางทั้งสองเลื่อนไปหยอกล้อเล่นกับลูกบอลสองลูกข้างใต้ เคล้นคลึงหนักๆ เร้าอารมณ์ความต้องการให้ของอีกร่างให้ทวีคูณ

มือหนาเลื่อนไปวางบนลาดไหล่เล็กพร้อมกับบีบแน่นระบายความอึดอัดในร่าง ทั้งเทคนิค ลีลา ความช่ำชองของคนรักทำให้สติของเขากระเจิดกระเจิง ความหฤหรรย์ของเรียวลิ้นและโพรงปากอุ่นร้อนทำให้ความอดกลั้นที่ค้างคามานานใกล้ถึงฝั่งฝันจุดสุดยอดทางอารมณ์ ร่างสูงกัดฟันรับความกระสันที่คนช่างยั่วมอบให้ไม่หยุด

“อืออ..ที่รัก..อ่ะ..”เสียงครางต่ำในลำคอส่งสัญญาณให้คนตัวเล็กเร่งขยับโพรงปากเข้าออกเร็วยิ่งขึ้น ฮยอกแจใช้ฟันคมครูดเบาๆกับแกนกายใหญ่ เพิ่มความวาบหวามให้กับร่างสูงไม่หยุดหย่อน ทงเฮจดจ้องแกนกายของตนที่ถูกครอบครอง มุดเข้าออกโพรงปากอิ่มแดงเย้ายวนนิ่งไม่วางตา คนตรงหน้าช่างยั่วยวน น่าหลงใหล และมอบความสุขให้เขาได้มากจริง

“อื้มมม..ฮยอกแจ..อ่าาาาาาา”ทงเฮหลุดปากครางเสียงดัง ดวงตาคมหลับลงแน่น มือหนาออกแรงบีบไหล่เล็กอย่างเผลอตัว ร่างกายทั้งร่างเกร็งสะท้านเมื่อฝั่งฝันที่กระหายหาได้มาถึง สะโพกปอดกระตุกแรงก่อนฉีดสายธารอุ่นเข้าไปในโพรงปากร้อนของร่างเล็ก ฮยอกแจอ้าปากรับน้ำรักขาวขุ่นกลืนลงคออย่างไม่นึกรังเกียจ ซ้ำยังขบเม้มรูดรั้งส่วนปลายหนักๆรีดให้น้ำรักที่หลงเหลือออกมาเพิ่ม

แต่เพราะปริมาณน้ำรักขาวขุ่นของทงเฮที่ห่างจากกิจกรรมร้อนมานานมีมากจนฮยอกแจกลืนไม่ทัน หยาดหยดน้ำหวานจึงไหลซึมตามมุมปาก ไหลเปรอะไปตามปลายคางและลำคอขาวของคนช่างยั่ว นิ้วเรียวปาดมันออกช้าๆ ก่อนจะค่อยๆขยับยันกายขึ้นทาบทับร่างอีกฝ่าย ส่งปลายนิ้วเข้าโพรงปากร้อนของทงเฮเข้าไป ให้อีกฝ่ายชิมรสน้ำรักของตัวเอง

“ของทงเฮอ่ะ...อร่อยที่สุดเลยเนอะ”ว่าพลางส่งยิ้มหวาน ยิ่งเห็นทงเฮตอบสนองสิ่งที่ตัวเองต้องการโดยการดูดดุนนิ้วของตนก็ยิ่งชอบใจ

“ทงเฮ..เอานิ้วเพิ่มหน่อย...”ร่างเล็กเอ่ยบอกแล้วค่อยๆเพิ่มนิ้วเข้าไปในโพรงปากร้อนของคนรักเป็นสามนิ้ว ดวงตาคู่สวยฉ่ำเยิ้มเพราะแรงอารมณ์ บดเบียดกายถูไถกับกล้ามเนื้อแกร่งอย่างออดอ้อน แกนกายเล็กที่ยังไม่ได้รับการปลดปล่อยเบียดเสียดเข้ากับหน้าท้องของทงเฮจนร่างสูงสัมผัสได้

“ฮยอกแจไม่อยากปล่อยบ้างเหรอครับ..หื้มม?”ร่างสูงละริมฝีปากออกจากเรียวนิ้วแล้วเอ่ยถาม มือหนาเลื่อนไปทัดปอยผมชื้นเหงื่อของคนรักกับใบหูเล็กด้วยความรักใคร่

“ก็...กำลังเตรียมตัวอยู่ไง..ทงเฮปล่อยฮยอกแจก่อนสิ”

“โอเคครับ”ทงเฮยอมทำตามคำสั่งคนตัวเล็กอย่างว่าง่าย มือหนาละออกจากเอวบางปล่อยให้ฮยอกแจเป็นอิสระจากอ้อมกอด ร่างเล็กค่อยๆลุกขึ้นยืนช้าๆ ดันเก้าอี้ของคนตรงหน้าให้ออกห่างจากโต๊ะมากยิ่งขึ้น

“หื้มม?”ทงเฮขมวดคิ้วมองคนรักอย่างไม่เข้าใจ แต่ความสงสัยก็หมดไปเมื่อร่างเล็กหันหน้าเข้าหาโต๊ะทานข้าว ดันเอาจานข้าวของเขาให้ออกไปไกล มือเล็กข้างนึงยันขอบโต๊ะเอาไว้ ขาเรียวค่อยๆอ้าออกกว้าง แอ่นสะโพกโก่งโค้งให้อีกฝ่ายเห็นช่องทางรักด้านหลังที่ซ่อนตัวอยู่

ฮยอกแจหันกลับไปยกยิ้มยั่วให้ร่างสูง พร้อมกับเอื้อมมือบางข้างที่ทงเฮดูดดุนเรียวนิ้วจนเปียกชื้นไปทางด้านหลัง ค่อยๆกดแทรกปลายนิ้วทั้งสามเข้าไปด้านในอย่างเชื่องช้า กัดฟันทนความเจ็บที่แล่นปราดไปทั่วร่างเอาไว้ เพราะห่างหายจากบทรักไปนาน เมื่อมาเริ่มต้นอีกครั้งจึงยากลำบากแบบนี้

“อ่ะ..อื้อออ..อา..”ฮยอกแจครางกระเส่าเมื่อเรียวนิ้วทั้งสามเข้าไปด้านในจนสุด หมุนวนไปรอบๆด้านในช้าๆ ใช้เวลาสำรวจผนังนุ่มของตนไปทั่ว ช่องทางร้อนตอดรัดนิ้วจนเขาแทบขยับไม่ได้ ฮยอกแจค่อยๆถอนนิ้วออกช้าๆแล้วกระแทกกลับเข้าลงไปจนสุดอีกครา เสียงครางสะท้านดังลั่น ความเสียวกระสันเข้ามาแทนที่ความเจ็บปวด เรียวขาเล็กอ้าออกกว้างกว่าเดิม มือเรียวขยับเข้าออกเร็วๆเร่งให้ช่องทางคับแน่นขยายออกเพื่อรองรับสิ่งที่มีขนาดใหญ่กว่า

“อ่ะ..อา..ซี้ดดด..อ๊าาาาาา”ฮยอกแจกระตุกเกร็งเมื่อปลายนิ้วสะกิดเข้ากับจุดกระสันด้านใน มือบางที่ค้ำโต๊ะเอาไว้สั่นอย่างอ่อนแรง ความกระหายหาต้องการสัมผัสรสกามมากกว่าที่มี

ทงเฮมองร่างงดงามคนช่างยั่วไม่วางตา ช่องทางรักสีสดตรงหน้าขมิบตอดบอกความต้องการที่ร่างเล็กมี ภาพตรงหน้าปลุกเร้าให้แกนกายใหญ่ที่เพิ่งปลดปล่อยกลับมาแข็งขืนขึ้นอีกครั้ง มือหนาเลื่อนลงไปกอบกุมรูดรั้งมันช้าๆ คิดภาพว่าตนกำลังได้สอดแทรกกายเข้าไปในความคับแน่นแสนยั่วยวนนั้น

“อ่า..ซี้ดด..ฮยอกแจ..อ่ะ..”

“ทงเฮ..อ่ะ...เอาเข้ามา...อ่ะ..อ่า..เอาของทงเฮเข้ามา..นิ้วฮยอกแจ..มันไม่พอ..ซี้ดดดด”วอนขอคนรักเสียงสั่นพร่า ร่างหนาที่นั่งจ้องกายคนรักมานานไม่รอช้ารีบถลาเข้าประชิดกาย มือหนาค่อยๆถอดนิ้วเรียวของคนรักออก ประครองจัดท่าทางให้คนรักจับขอบโต๊ะไว้ให้มั่น

“อ่า..ฮยอกแจ..ทำไม..ยั่วแบบนี้น่ะ..”ร่างสูงไม่รอช้ากดแกนกายใหญ่ที่ตั้งชันขึ้นมาอีกคราเข้าหาความคับแน่นที่ตอดขมิบรอสัมผัสจากเขา

“ซี้ดดด..ทงเฮ..อ่ะ.. ใหญ่ดีจัง..แบบนี้ล่ะ..อ่ะ...เค้าต้องการแบบนี้..อ่ะ..อา..ทงเฮจ๋า...ขยับสิ..กระแทกเข้ามาในตัวฮยอกแจแรงๆนะ.. ฮยอกแจต้องการ..อ่า..”ฮยอกแจขอร้องพร้อมแอ่นสะโพกให้ยกสูงยิ่งขึ้น เพื่อให้อีกฝ่ายขยับเข้ามาในกายเขาได้ถนัดและลึกทุกท่วงที

ไม่รอให้สั่งซ้ำ ทงเฮเลื่อนมือมาประครองบั้นท้ายอิ่มเอาไว้แน่นแล้วค่อยๆขยับสะโพกช้าๆ ส่งแกนกายเข้าออกช่องทางรักที่น่าหลงใหลด้วยจังหวะเนิบนาบให้คนตัวเล็กได้ปรับตัว

“ไม่ทงเฮ..ไม่เอาช้าๆ..อ่ะ..อ่ะ..เอาเร็วๆเลย..อ่ะ..กระแทกมา..เอาแรงๆ..เร็วๆ..”ร่างสูงค้านขึ้นเสียงดัง ขยับสะโพกนำทางให้อีกร่างเพิ่มความเร็วขึ้นตามใจ ใบหน้าหวานเอียงแนบซบกับเรียวแขน หอบหายใจแรงสลับเสียงครางกระเส่าจากสัมผัสร้อนแรงที่ไม่อาจสะกดกลั้น

“อ่า..ฮยอกแจ..มันแน่นมาก..ซี้ดดด..ตัวนายมัน..อ่ะ..”ทงเฮเร่งขยับจังหวะส่งแรงกระแทกเข้าออกตามคำขอ ถอนแกนเข้ามาจนเกือบสุดแล้วกระแทกกลับเข้าไปแรงๆ มือหมาบีบเคล้นบั้นท้ายขาวเนียนตามแรงอารมณ์ที่คุกรุ่น บ้างก็แยกกลีบบั้นท้ายสวยออกมองช่องทางสีสวยดูดกลืนกายของเขาอย่างโหยกระหาย

ร่างสูงก้มลงทาบริมฝีปากกับต้นคอขาวด้านหลัง ขบเม้มมันแรงๆให้เกิดรอยแดงเข้มบ่งบอกความเป็นเจ้าของ เรียวลิ้นลากไล้ลงมาตามลาดไหล่และแผ่นหลัง ฝังรอยรักไว้ทั่วทุกตารางนิ้วที่ริมฝีปากลากผ่าน ร่างกายส่วนล่างยังขยับเข้าออกทำหน้าที่ไม่หยุดหย่อน

เสียงผิวหนังกระทบกันดังก้องไปทั่วห้องอาหาร อุณหภูมิต่ำจากเครื่องปรับอากาศไม่สามารถดับไฟร้อนของกิจกรรมร้อนแรงของทั้งสองได้ เสียงครางหวานกระเส่าดังเคล้ากับเสียงครางต่ำในลำคอ ยิ่งมือหนาบีบเคล้นไปตามผิวกายนุ่มเนียน ไฟรักความต้องการก็ยิ่งลุกโชน

“อ่ะ..อ่า..ทงเฮ..ทงเฮ..อา..เค้าเสียว...อา.. ทำให้เค้าหน่อย..อา..”ร่างเล็กร้องขอเสียงหวาน ร่างสูงจึงเลื่อนมือข้างนึงลงไปกอบกุมแกนกายที่ตั้งชันเพราะแรงอารมณ์ใกล้ถึงฝั่งฝันที่รอคอย มือหนารูดรั้งแกนกายตามความยาวด้วยจังหวะหนักหน่วงไม่ต่างจากจังหวะที่ขยับเข้าออกทางด้านหลัง

“อ่ะ..ทงเฮ..อา..เค้า..อ่ะ..จะไม่ไหวแล้ว..อีกนิด..ซี้ดดด..”ประโยคหวานหูดังรับช่องทางด้านหลังที่ตอดขมิบรัดกายเขาถี่รัว ทงเฮจึงเร่งความเร็วขยับเข้าออกกระแทกไม่ยั้ง ทั้งเร่าร้อน ทั้งรุนแรง หนักหน่วงในทุกๆครั้งที่เข้าเขาหา ร่างขาวเนียนของคนตรงหน้าทำให้เขาคลั่งจนแทบบ้า หยาดเหงื่อที่ไหลซึมไหลจากไรผมลงมาอาบแก้มตอบไปทั่ว

“ซี้ดดดดดด อ่าาาาาาาาาา”ทั้งสองร่างครางออกมาพร้อมกันพร้อมกับร่างกายกระตุกเกร็งเมื่อถึงสรวงสวรรค์ปลายฝันที่โหยหา ร่างบอบบางสั่นสะท้าน สะโพกบางแอ่นสูงพร้อมกับฉีดพ่นน้ำรักขาวขุ่นออกมาใส่มือหนาที่ให้ความสุข ส่วนทงเฮก็ฉีดสายธารความสุขเข้าไปในร่างกายเล็กของคนรักอย่างรุนแรง เสียงหอบหายใจพร้อมกับแผ่นอกกระเพิ่มขึ้นลงแรงบ่งบอกถึงความสุขและความเหนื่อยอ่อนจากกิจกรรมที่เพิ่งผ่าน

ร่างแกร่งค่อยๆถอนแกนกายที่อ่อนตัวลงจากช่องทางสีสดช้าๆ น้ำรักสีขุ่นไหลย้อนออกมาเปรอะไปตามต้นขาขาวเป็นทางยาวไปทั่ว มือหนาประครองร่างกายเล็กที่เข่าอ่อนแทบจะยันตัวเอาไว้ไม่ไหว ค่อยๆวางร่างบอบบางลงกับเก้าอี้โต๊ะอาหารเบาๆอย่างทะนุถนอม

“ไหนบอกว่าไหวจนถึงคืนพรุ่งนี้ไง.. แค่นี้ก็อ่อนปวกเปียกซะแล้วนะ”ร่างสูงเอ่ยล้อคนปากดีที่นั่งหอบขำๆ ก้มลงจูบหน้าผากบางอย่างเอ็นดู ก่อนจะเลื่อนลงมาหอมแก้มใสเบาๆอีกหลายทีด้วยความคิดถึง

“อื้อ...ไหวน่ะไหว..แฮ่ก..แฮ่ก..แต่ขอพักก่อนไม่ได้รึไงล่ะ..”คนตัวเล็กเถียงเสียงขุ่นไม่ยอมแพ้

“ฮ่ะๆๆ รู้มั้ยว่าคิดถึงมากน่ะ..”ร่างสูงยิ้มน้อยๆก่อนจะเอ่ยถามเสียงนุ่ม มือหนาลูบกลุ่มผมสีสว่างของคนรักเบาๆ

“รู้สิ..ก็เหมือนกันน่ะแหละ”

“อื้ม..นั่นล่ะ..รักฮยอกแจมากนะรู้มั้ย”

“ไม่รู้อ่ะ.เพราะเค้ารักทงเฮมากกว่าเยอะ..”คนตัวเล็กเถียงกลับด้วยท่าทางน่ารัก เอนหัวพิงกับหน้าท้องแกร่งของคนรักที่ยืนอยู่ข้างๆ ส่งเสียงครางงึมงำไม่ได้ศัพท์ในลำคอ ออดอ้อนออเซาะบ่นว่าเหนื่อย บ่นว่าคิดถึงน่าเอ็นดู

“ป่ะ..พูดเสียงแจ้วๆแบบนี้หายเหนื่อยแล้วใช่มั้ย? ไปที่ห้องนอนกันดีกว่านะ”ร่างสูงว่าพลางช้อนกายเล็กขึ้นแนบอกพร้อมยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ถึงแม้คนช่างยั่วจะบ่นว่าเหนื่อยมากแค่ไหน เขาก็ไม่ยอมละทิ้งข้อเสนอดีๆที่คนตัวเล็กพูดเอาไว้หรอกนะ

“ไม่เอาอ่ะ..”คนตัวเล็กเถียงอย่างดื้อรั้น

“ได้ไง..ไม่ฟังหรอกนะ ก็ตกลงเอาไว้แล้วนี่”

“ไม่เอา..เค้าไม่ได้ไม่ให้ทงเฮเอาเค้า...”เอ่ยขัดเสียงอ่อย ใบหน้าขาวหวานแดงซ่านดูน่ารักน่าชัง จนคนมองอดใจไม่ไหวต้องฝังปลายจมูกเข้ากับแก้มเนียนหนักๆอีกที

“หื้มมม”

“เค้าไม่อยากโดนเอาที่ห้องนอน...เอาเค้าที่อื่นเถอะนะทงเฮ...”