Chapter:
28 Why you do like that?
“ฮยอกแจ...ถึงบ้านทงเฮแล้วนะ”ลีทึกเขย่าตัวร่างบางเบาๆ ปลุกน้องชายขี้เซาให้ตื่นขึ้นมา
เมื่อรถจอดหน้าจุดหมายที่ต้องการแล้ว
“หือ...ถึงแล้วเหรอ...งื้อๆ
ผมไปน้า...ขอบคุณครับคุณลุง”ร่างบางงัวเงียลืมตาตื่นขึ้น
มือบางควานไปหยิบเป้ของตน ก่อนที่จะเดินโซเซๆออกจากรถไป
“ขอให้คืนนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเถิด...อาเมน...”ลีทึกพึมพำกับตัวเองเสียงแผ่ว
ก่อนที่จะเลื่อนมือไปปิดประตูรถอย่างรู้หน้าที่ แล้วคุณลุงคนขับรถก็ออกรถทันที
~กิ่งก่อง...กิ่งก่อง...~มือบางเลื่อนไปกดกริ่งหน้าบ้านตามมารยาท
“ค่ะ...มาแล้วค่า....ไม่ทราบว่าใครคะ...”เสียงหวานของคุณแม่ยังสาวดังขึ้น
พร้อมๆกับร่างกายอันเยาว์วัยของคุณแม่ของทงเฮที่เดินออกมาเปิดประตูให้กับร่างบาง
“สวัสดีครับคุณแม่ของทงเฮ...ผมลี ฮยอกแจ
เพื่อนของทงเฮน่ะครับ คุณแม่จำได้มั้ยครับ”ฮยอกแจโค้งคำนับคุณแม่ของทงเฮอย่างนอบน้อม
“อ้อ...จ้ะ...จะมาหาทงเฮเหรอ
เขายังไม่กลับบ้านเลยนะจ้ะ เราจะทนรอไหวมั้ยจ้ะ อ้ะ...เข้าบ้านมาก่อนสิจ้ะ”คุณแม่ยังสาวกล่าวบอกฮยอกแจ
พร้อมกับเปิดประตูต้อนรับเพื่อนลูกชายคนน่ารักที่ลูกชายกล่าวถึงบ่อยๆ
“ครับ คุณแม่ ขอบคุณนะครับ”ร่างบางโค้งให้คุณแม่ยังสาวอีกรอบ
ก่อนที่จะเดินเข้าไปในบ้านของทงเฮอย่างเกร็งๆ
“ไม่ต้องเกร็งหรอกนะจ้ะ
คิดซะว่านี่เป็นบ้านของเราก็ได้ ทงเฮเล่าเรื่องของเราให้แม่ฟังประจำเลยล่ะ
รู้รึเปล่าจ้ะ”แม่ของทงเฮกล่าวบอกร่างบางด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง
“จริงเหรอครับ เขาแอบนินทาอะไรผมให้คุณแม่ฟังรึเปล่าเนี้ย”ร่างบางกล่าวถามเสียงหวาน ใบหน้าหวานยกยิ้มอย่างเขินๆ
“เอ...ไม่นะจ้ะ
ทงเฮชมเราให้แม่ฟังอยู่เรื่อยเลย จริงๆนะจ้ะ”
“จริงเหรอฮะ
คนอย่างทงเฮชมใครเป็นด้วยเหรอเนี้ย...”ร่างบางกัดทงเฮ
สร้างรอยยิ้มให้กับคุณแม่ยังสาว “จริงสิจ้ะ เจ้าทงเฮน่ะ
ถึงจะชอบแกล้งเพื่อน ชอบเล่นอะไรแผลงๆไปบ้าง แต่ที่ทำไปน่ะ
ก็เพราะเขาแคร์คนที่แกล้งน่ะสิ ถ้าคนไหนที่เขาเกลียดน่ะ
ไม่มีหรอกที่เขาจะเข้าไปยุ่งด้วยน่ะจ้ะ”แม่ของทงเฮกล่าวบอกด้วยรอยยิ้ม
“เอ๋...ถ้าอย่างนั้น...ถ้าคนไหนที่เขาแกล้งมากๆ
ก็แปลว่า...เขาแคร์คนนั้นมากน่ะสิฮะ”ร่างบางถามอย่างอยากรู้อย่างเห็น
ก็คนที่ทงเฮแกล้งบ่อยที่สุดน่ะ ไม่ใช่ใครหรอก...ก็ตัวเขาเองนี่แหละ...
“ใช่จ้ะ”แม่ของทงเฮพยักหน้ารับ
“อ๊า...ครับ...เอ๊ะ คุณแม่ครับ
นี่มันก็ดึกแล้วนะครับ ทำไมคุณแม่ยังไม่นอนอีกล่ะครับ”ร่างบางเอียงคอถามอย่างน่ารัก
“อ้อ...ก็ทงเฮน่ะสิ
ตั้งแต่กลับบ้านมาคราวนี้ วันๆก็เอาแต่กลับบ้านดึกดื่น
ทำให้แม่เป็นห่วงอยู่เรื่อยเลย แม่กลัวว่าเขาจะเป็นอะไรน่ะสิ
ก็เลยรอให้เขากลับมาแล้วค่อยหน่อยน่ะจ้ะ”แม่ของทงเฮกล่าวบอกด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“ถ้าอย่างนั้น...ผมเฝ้าเขาให้ก็ได้นะครับ
เพราะวันนี้ผมมีเรื่องจะคุยกับเขาน่ะครับ คุณแม่ไปพักผ่อนเถอะครับ”ร่างบางกล่าวบอกด้วยความนอบน้อม
“เอาอย่างนั้น...จะดีเหรอจ้ะ”คุณแม่ยังสาวลังเล
“ดีสิฮะ คุณแม่นอนดึกๆมันไม่ดีหรอกนะครับ
ไหนคุณแม่ต้องตื่นแต่เช้าทำงานบ้านอีก ส่วนผมน่ะชินแล้วล่ะฮะ เชื่อผมสิ”ร่างบางกล่าวบอก
“อ่ะจ้ะ...เอาอย่างนั้นก็ได้
ถ้าอย่างนั้น...ราตรีสวัสดิ์นะจ้ะ อ่อ...คืนนี้ฮยอกแจจะนอนค้างที่บ้านเราก็ได้นะจ้ะ
นอนกับทงเฮก็ได้นะ”แม่ของทงเฮกล่าวบอกพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น
ที่ไม่ว่าใครที่ได้เห็นก็ต้องรู้สึกดีกันทั้งนั้น
“ฮะ ราตรีสวัสดิ์ครับ”ร่างบางเอ่ยพร้อมรอยยิ้มให้กับแม่ของทงเฮ
ก่อนที่เธอจะเดินขึ้นชั้นสองไปเงียบๆ
“เฮ้อ...เมื่อไรจะมานะ...เจ้าบ้านั่นน่ะ”ฮยอกแจบ่นพึมพำ
“เฮอะ ตีสองเนี้ยนะ ไปกินเหล้าที่ไหนล่ะ
เฮอะ...คนบ้าเอ้ยยยย”ฮยอกแจกอดอกบ่นอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น
~ตีสามครึ่ง...~
แอด...เสียงเปิดประตูดังขึ้น
เรียกความสนใจจากคนที่นั่งรออยู่ในห้องนั่งเล่นได้ไม่น้อย
“ทงเฮ...”ร่างบางก้าวเดินเข้าไปหาคนที่เข้ามาใหม่ด้วยสีหน้าเรียบเฉย
ข้างๆกายก็มีหญิงสาวคนหนึ่งยืนเกาะแขนอยู่
กลิ่นเหล้าที่คาดว่าร่างสูงคงจะไปดื่มมาก่อนที่จะกลับบ้านกระจายไปทั่ว
ทำเอาคนตัวเล็กแทบจะเบือนหน้าหนี ร่างบางยืนนิ่ง ควบคุมสติที่มีอย่างยากเย็น
แม้ว่าในใจร้อนรนแทบจะระเบิด นี่ผิดนัดตั้งชั่วโมงครึ่งเลยนะ
ปล่อยให้คนอย่างเขานั่งรอน่ะไม่เท่าไรหรอก แต่มันก็หัดจะมีความรับผิดชอบบ้างเซ่...
“ว่าไง มีอะไรงั้นเหรอ”ทงเฮตอบกลับเสียงเรียบ
ดวงตาคมฉายแววเรียบเฉยซะจนร่างบางกระตุกสั่น
“ทงเฮ...เรามีเรื่องต้องคุยกันนะ”ฮยอกแจควบคุมเสียงไม่ให้สั่น ในใจอยากจะตะโกนบอกคนตรงหน้า
ว่าให้ไล่ผู้หญิงที่ยืนข้างๆให้ออกไป
“ก็พูดมาสิ”ทงเฮตอบกลับ
“เอ่อ...แล้ว...”ร่างบางอึกอัก
ดวงตากลมสวยเลื่อนไปมองหญิงสาวที่ยืนข้างๆทงเฮอย่างลังเล ทงเฮจะรูมั้ยนะ
ว่าเขาอึดอัดมากแค่ไหน
“อ้อ...เจส...เดี๋ยวเจสกลับไปก่อนนะครับ
พี่มีเรื่องต้องคุยกับเพื่อน”ทงเฮหันไปบอกหญิงสาวด้วยน้ำเสียงหวานย้อย
ทำเอาอีกคนที่ได้ฟังถึงกับสะท้านในอก ทำไมมันช่างแตกต่างเช่นนี้
กับเขาเอาแต่พูดเสียงเย็นๆเรียบๆ ทีกับผู้หญิงที่ยืนข้างๆกลับพูดจาหวานย้อย
ต้องการจะตอกย้ำเขาใช่มั้ย...อยากจะย้ำนักรึไงว่าเขามันไม่สำคัญแล้ว
เป็นอย่างนั้นใช่มั้ย...นายลี ทงเฮ...
“พี่ทงเฮคะ...แต่ว่า...”หญิงสาวทำท่าจะคัดค้าน แต่ทงเฮกลับใช้นิ้วแตะริมฝีปากสวยไว้เสียก่อน
“กลับไปเถอะ”ร่างสูงกล่าวแกมบังคับ
ทำให้หญิงสาวต้องเดินออกจากบ้านของทงเฮไปอย่างกระฟัดกระเฟียด
“นายน่ะ...เลิกทำตัวแย่ๆแบบนี้ได้รึยังฮะ
รู้มั้ยว่าคนในวงเครียดมากแค่ไหนน่ะ ชั้นน่ะ
ไม่เคยก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของนายหรอกนะ แต่นายรู้อะไรมั้ย การที่นายไปเที่ยว
ไปควง ไปดื่มกับสาวออกหน้าออกตาขนาดนั้นน่ะ มันมีผลเสียนะ เลิกทำตัวแบบนี้ซะเถอะ
แล้วนายมีปัญหาอะไรน่ะ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอไง บอกชั้นมาสิ
ชั้นก็ช่วยนายได้นะ อย่างน้อยมาระบายกับชั้นก็ได้นี่”เมื่อเห็นว่าหญิงสาวเดินจากไปแล้ว
ร่างบางจึงกล่าวว่าร่างสูงด้วยน้ำเสียงโกรธจัด ถึงแม้ว่าอยากจะเก็บอารมณ์มากแค่ไหนก็เถอะ
มาเจอกับท่าทางไม่สนใจโลก ไม่แสดงสีหน้าอะไรอย่างนี้ คนอย่างลี
ฮยอกแจก็โกรธเหมือนกันนะ
“แล้วไง”ทงเฮตอบกลับเสียงเรียบ
เสสายตามองไปยังที่อื่น ราวกับไม่อยากสนใจคนตรงหน้าแม้แต่น้อย
“แล้วไงเหรอ...นี่...นายลี ทงเฮ นายน่ะ
เคยแคร์คนอื่นบ้างมั้ย ทำให้คนอื่นเดือดร้อนนี่มันสนุกนักเหรอ ฮะ”ร่างบางแวดใส่ทงเฮอย่างสุดจะทน
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย”ทงเฮยังคงวางท่าเรียบเฉย
“นี่...นาย...มันจะมากไปแล้วนะ
ชั้นเป็นเพื่อนสนิทนายไม่ใช่รึไง นายน่ะ...ทำไมถึงเป็นไปได้ขนาดนี้นะ
ทำไมไม่แคร์ชั้นบ้าง นายก็รู้นี่ว่าชั้นแคร์นาย...ฮึก...นายทำแบบนี้...ชั้นไม่ชอบเลยนะ...ฮึก...”ร่างบางตะโกนแวด
ก้อนสะอึกก้อนใหญ่มันเลื่อนมาจุกอยู่ที่คอเขาเสียจนแทบพูดอะไรต่อไม่ได้
น้ำตาเม็ดโตค่อยๆไหลจากดวงตากลมช้าๆ
“นายแคร์ชั้นจริงๆน่ะเหรอฮยอกแจ...”ทงเฮเอ่ยถาม
“จริงสิ...ฮึก...ฮึก...นายไม่เชื่อชั้นเหรอไง”ฮยอกแจสะอึกสะอื้นถามกลับ
“ใช่...ชั้นไม่เชื่อ
ชั้นไม่เคยคนอย่างนายหรอก คนอย่างนายมันเชื่ออะไรได้แค่ไหนกันเชียว
ต่อหน้าทำตัวใสซื่อไม่รู้เรื่องอะไร แต่เบื้องหลังน่ะ นายมันก็ร่านเสียจนหาอะไรเปรียบไม่ได้เหมือนกันนั่นแหละ
อย่าคิดว่าชั้นไม่รู้นะ”ทงเฮตะคอกใส่ร่างบางเสียงดัง
มันดังเสียจนร่างบางกระตุกสั่นด้วยความกลัว
“ฮึก...ทงเฮ...นายว่าชั้น...ร่าน...งั้นเหรอ”ร่างบางถามด้วยเสียงกระตุกขาดห้วง
“อืม...หรือว่าไม่จริงล่ะ”ทงเฮตอบกลับด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“ทงเฮ...ฮึก...ชั้นไม่รู้หรอก
ว่านายไปเอามาจากไหนที่ว่าชั้นร่านน่ะ แต่นายช่วยบอกชั้นหน่อยได้มั้ย
ไอ้อาการแบบไหนน่ะ ที่แปลว่าชั้นร่าน...ฮึก...”ร่างบางถามเสียงสั่น
ไม่เคยนึกว่าเพื่อนที่สนิทกันอย่างทงเฮจะกล้าว่าเขาได้มากแค่นี้
“ก็ไอ้การที่ไปนอนกับคิบอม
แล้วมีอะไรกันแทบทุกครั้ง แล้วก็ขอไปนอนด้วยอย่างหน้าไม่อายน่ะ อย่างนั้นน่ะ
ถือว่าไม่ร่านหรือไง ฮะ...นายใส่ซื่อ ลี ฮยอกแจ!”ร่างสูงตะคอกใส่ร่างบางเสียงลั่น
“ลี ทงเฮ!!!”ฮยอกแจเรียกชื่อคนตรงหน้าเสียงดัง
“ว่าไง...เรียกชั้นทำไม
หรือเงี่ยนแล้ว...อยากรึไง ฮะ...”ร่างสูงดูถูกร่างบางด้วยน้ำเสียงที่กดลงอย่างเหยียดหยาม
สายตาที่จ้องมองไปยังร่างบางก็ทำให้ร่างบางรู้สึกเจ็บปวด
ราวกับโดนมีดกรีดลึกลงไปกลางใจ
“ทงเฮ...”ร่างบางเรียกคนตรงหน้าอย่างตกใจ
“ไหน...ชั้นอยากจะรู้จริงๆ ว่าเมียของคิม
คิบอมน่ะ...จะลีลาเร่าร้อนแค่ไหนกันเชียว ยังไงก็อยากอยู่แล้วนี่
ช่วยปรนเปรอชั้นหน่อยละกันนะ”พูดจบ ทงเฮก็ประกบริมฝีปากของตนกับริมฝีปากของฮยอกแจทันที
มือหนาสอดเข้าไปใต้เสื้อยืดตัวบาง ลูบไล้เบาๆที่แผ่นหลังอย่างกระหายหา
ลิ้นร้อนพยายามดุนดันเข้าไปในโพรงปากอุ่นของร่างบาง
“อื้อ...”ร่างบางทุบหน้าอกแกร่งอย่างรุนแรง
แต่สำหรับคนที่ชอบความรุนแรงอย่างทงเฮ มีเหรอที่จะรู้สึกอะไรกับแรงของร่างบางเพียงน้อยนิด
แม้ร่างบางจะพยายามหันหน้าหนีสัมผัสตรงหน้าสักเท่าไร
แต่ใบหน้าหวานกลับโดนมือแกร่งจับเอาแน่นจนร่างบางรู้สึกปวดที่คาง
ลิ้นเล็กที่ถูกไล่ต้อนพยายามจะเลื่อนหนี และหลบลิ้นของอีกฝ่ายสุดความสามารถ
น้ำตาเม็ดโตไหลอาบใบหน้าหวานอย่างห้ามไม่ได้
“อึก...อือ...อื้อ...”ร่างบางครางประท้วงในลำคอ มือบางจิกคอเสื้อของอีกฝ่ายแน่น
เพื่อบอกให้อีกฝ่ายรับรู้ว่าลมหายใจของตนใกล้จะหมดแล้ว
“ฮยอกแจ...นายน่ะ...ทำหน้าแบบนี้
ก็ดูเซ็กซี่ดีนะ...มิน่าล่ะ...ไอ้คิบอมมันถึงได้หลงนักหลงหนา”ทงเฮถอนริมฝีปากออก ดวงตาคมจ้องใบหน้าหวานที่กำลังหอบ
กอบโกยอากาศเข้าไปในร่างอย่างเหนื่อยอ่อน
ก่อนที่ริมฝีปากเรียวจะกล่าวว่าร่างบางอีกครั้ง
“ทงเฮ...ชั้นกับคิบอม...ไม่...อุ๊บ...”ร่างบางพยายามอธิบายเสียงสั่น
แต่คำพูดเหล่านั้นกลับโดนทงเฮฉกชิงมันไปอีกครั้ง
“อื้อ...อื้อ...”ร่างบางพยายามครางประท้วง
มือบางกำแน่นทุบไปที่หน้าอกแกร่งของอีกฝ่าย พยายามอย่างยิ่งที่จะหนีไปจากคนๆนี้
หนีไปจากลี ทงเฮผู้ป่าเถื่อน...ลี ทงเฮที่เขาไม่รู้จัก...ลี ทงเฮที่ลี
ฮยอกแจไม่เคยรู้จัก..
“ทงเฮ...พอเถอะ พอได้แล้ว...”ร่างบางขอร้องอีกฝ่ายเสียงหวาน เมื่อทงเฮถอนริมฝีปากออก
ดวงตาหวานช้อนขึ้นมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเว้าวอน
“หึ...ฮยอกแจ...ปากนายน่ะ
ก็ต่อต้านชั้นอย่างนู้นอย่างนี้ แต่ทั้งแววตา ทั้งการกระทำ
มันช่างขัดกับคำพูดเสียจริงๆเลยนะ”ร่างสูงกล่าวดูถูกด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ทงเฮ...พอเถอะ...อื้อ...”ร่างบางครางสั่น เมื่ออีกฝ่ายซุกไซ้ซอกลำคอของตน
ริมฝีปากเรียวดูดเม้มซอกคอเรียวอย่างหื่นกระหาย
ลิ้นร้อนถูกส่งออกมาลิ้นรสหวานจากร่างกายขาวอย่างต้องการ
“ทงเฮ...อย่า...อย่าเลย...”ร่างบางวอนขอเสียงหวาน ใบหน้าหวานส่ายสะบัดไปมา
พยายามหลบหนีสัมผัสร้อนของอีกฝ่ายเท่าที่จะทำได้
“หืม...ไม่ทำตรงนี้
จะทำข้างบนน่ะเหรอ...ได้สิ...สำหรับนาย ชั้นจัดให้ได้น่ะแหละ”ทงเฮกล่าวบอกด้วยเสียงหื่นกระหาย ก่อนที่แขนแกร่งจะช้อนตัวบางยกขึ้น
แล้วพาคนตัวเล็กไปยังห้องนอนของตนที่อยู่ชั้นสองของบ้าน
“ทงเฮ...อย่า...อย่าเลย...เราเป็นเพื่อนกันนะ”ร่างบางยังคงต่อต้าน ใบหน้าหวานฉายแววหวาดกลัวคนตรงหน้าเสียเต็มประดา
“เพื่อนเหรอ...ฮึ...แล้วไงล่ะ...ก็ชั้นอยากทำนี่...”ทงเฮกล่าวอย่างไม่สนใจ ก่อนจะเหวี่ยงคนตัวเล็กลงกับเตียงอย่างแรง
จนร่างบางครางออกมาด้วยความเจ็บ
“อึ๊อ...เจ็บจัง...”ร่างบางพึมพำเบาๆกับตัวเอง
แต่เมื่อดวงตากลมปราดมองคนที่กำลังคืบคลานเข้ามาใกล้ตัวเอง
ขาเรียวก็พยายามดันร่างของตนออกห่างจากอีกฝ่ายอย่างหวาดกลัว
“จะหนีไปไหนล่ะ!!!”ร่างสูงตะคอกเสียงลั่น
พร้อมกับคว้าข้อเท้าบางแล้วดึงคนตัวเล็กเข้ามาหาตัว
“ทงเฮ...ฮึก...อย่าเลยนะ...พอเหอะ”ร่างบางวอนขอเสียงสั่น แววตากลมสวยสั่นระริกด้วยความกลัว
“หุบปากซะ!
เลิกพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว”ทงเฮกล่าวตัดบทด้วยน้ำเสียงกระชาก
ก่อนที่มือหนาจะจัดการกระชากเสื้อตัวบางที่ปกปิดร่างกายเล็กออกอย่างรุนแรง
เผยให้เห็นแผ่นอกบางขาวอันน่าหลงใหล เนื้อผ้านิ่มเสียดสีไปกับผิวบางจนเป็นรอยแดงปื้น
ริมฝีปากคมได้รูปเลื่อนลงมาขบเม้มสร้างรอยรักสีแดงไว้ทั่ว
“ฮึก...”ร่างบางครางสะอื้น
ฟันซี่เล็กกัดริมฝีปากล่างเอาไว้อย่างเจ็บปวด
น้ำตาเม็ดโตไหลลงอาบแก้มเนียนไม่ขาดสาย
ร่างกายบอบบางที่ถูกกระทำด้วยกริยาป่าเถื่อนหมดแรงที่จะต่อต้าน
ใจดวงน้อยบีบรัดรุนแรงเสียจนเจ้าของสั่นสะท้าน
“เป็นเด็กดีนะ...แล้วนายจะรู้สึกดีเอง...ฮยอกแจ...”ร่างสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลขึ้นเล็กน้อย
เมื่อเห็นว่าร่างบางที่นอนอยู่ใต้ร่างเขาเริ่มที่จะไม่ขัดขืน
นิ้วแกร่งสะกิดเล่นกับยอดอกสีหวานอย่างนึกสนุก
“อือ...อ่า...”ร่างบางหลุดเสียงครางออกมาแผ่วเบา
เมื่อสัมผัสที่ร่างสูงมอบให้ มันทำให้เขากระอักในความสุขที่ได้รับเสียเต็มประดา แต่ร่างบางกลับไม่รู้เลยว่า
เสียงของตนนั้น เป็นเหมือนกับแรงกระตุ้นที่จะทำให้ร่างสูง “ต้องการ” มากยิ่งขึ้น
“มันแข็งแล้วนะ...ดูสิ...นายนี่มีอารมณ์ง่ายขนาดนี้เชียวเหรอเนี้ย”ทงเฮกล่าวด้วยน้ำเสียงล้อๆ พร้อมกับออกแรงกับยอดอกสีสวยเพิ่มมากยิ่งขึ้น
เรียกเสียงครางหวานจากร่างบางได้ไม่น้อย
“อืม...อื้ม...อ่ะ...”ร่างบางครางงึมงำ มือบางเลื่อนขึ้นมาปิดปาก กั้นเสียงอันน่าอายของตนเอาไว้
“จะปิดไว้ทำไมล่ะ...ชั้นว่าเสียงนายก็หวานดีออกนะ
ครางดังๆเลยสิ”ทงเฮกล่าวบอกพร้อมดึงมือบางของร่างเล็กออกจากริมฝีปากอวบอิ่มตรงหน้า
“อ๊ะ...อะ...ทงเฮ...อื้อ...”ร่างบางครางหวานเมื่ออีกฝ่ายหยอกล้อกับยอดอกของตนด้วยลิ้นสาก
ความรู้สึกเย็นวาบตรงหน้าอกทำเอาร่างบางสะท้านไปด้วยความเสียว
“หวานจังนะฮยอกแจ...ตัวนายนี่หวานดีจัง...”ร่างสูงกล่าวอย่างหลงใหล
ก่อนที่จะเลื่อนริมฝีปากไปประกบเข้ากับยอดอกอีกข้าง ลิ้นร้อนไล้วนยอดอกสีสวยไปมา
มือหนาข้างหนึ่งเลื่อนไปแตะแกนกายเล็กที่ซ่อนอยู่ใต้กางเกงตัวบางแผ่วเบา
“ฮะ...ทงเฮ...อย่าจับมัน...อ๊ะ...”ร่างบางครางเสียงดังอย่างตกใจ
มือบางเลื่อนไปดึงมือของอีกฝ่ายออกจากส่วนลับของตน
“หยุดดื้อได้แล้วน่า...ชั้นรู้นะว่านายก็อยาก”ทงเฮกล่าวขึ้นอย่างรำคาญ ใบหน้าคมชักสีหน้าขึ้นเล็กน้อย
“ทง...เฮ...อย่าเลย...อึก...ฮึก...อ่ะ...อ๊าาาาาา”ร่างบางครางลั่น เมื่อร่างสูงแกล้งบีบแกนกายเล็กอย่างรุนแรง
ความเจ็บปวดแล่นริ้วผ่านสะโพกบางเสียจนร่างทั้งร่างกระตุกสะท้าน เมื่อร่างสูงเห็นดังนั้นจึงเลื่อนมืออีกข้างที่ว่างไปรูดซิปกางเกงออก
แล้วรูดมันออกจากขาเรียวอย่างรีบเร่ง
“หึ...ครางอีกสิ ครางดังๆเลย...ครางออกมา
ใหชั้นรู้ว่านายอยากแค่ไหน...”ร่างสูงสั่งพร้อมรอยยิ้มชั่วร้ายตรงมุมปากรูปสวย
มือหนาขยับรูดรั้ง เล่นกับแกนกายเล็กสนุกมือ
ดวงตาคมจับจ้องไปที่ใบหน้าหวานที่กำลังหลับตาแน่น
น้ำตาเม็ดใสเกาะพราวอยู่บนแพรขนตาสวย ฟันซี่เล็กกัดลงกับริมฝีปากล่างแน่น
“หืม...ดื้อจังนะนายน่ะ ก็ได้...นายจะไม่ครางก็ได้...ชั้นก็ตามใจนายนะ...แล้วอย่ามาครางบอกให้ชั้นหยุดอีกละกัน
เพราะชั้นจะไม่หยุดแน่...”ทงเฮกล่าวเสียงเย็น
มือหนาเลื่อนไปจับขาเรียวแยกออกจากกันช้าๆ
พยายามออกแรงให้คนตัวเล็กที่กำลังหนีบขาเข้าหากันให้อ้าขาออก แต่เมื่อเห็นว่ายิ่งเขาออกแรงมากเท่าไร
ขาเรียวยิ่งถูกหนีบเข้าหากันแน่นขึ้น
ทงเฮจึงเลื่อนมือขึ้นไปบดขยี้ยอดอกสีสวยอย่างรุนแรง
“ฮึก...เจ็บ...”ร่างบางครางออกมา
เมื่อร่างสูงไม่เพียงแค่ใช้ปลายนิ้วบดขยี้ยอดอกของเขา
แต่ร่างสูงกลับใช้ปลายเล็บจิกมันอย่างแรงอีกด้วย ความเจ็บที่ก่อขึ้นทำให้ร่างบางลืมที่จะป้องกันตัวเองในส่วนล่าง
เมื่อทงเฮเห็นดังนั้นจึงใช้มือแยกขาเรียวออกจากกัน
แล้วขยับตัวเข้าไปนั่งระหว่างกลาง กันไม่ให้คนดื้อข้างใต้หนีบขาเข้าหากันอีกครั้ง
“ไงล่ะ...คนดื้อ...คิดจะต่อต้านอะไรชั้นอีก
หืม...”ทงเฮถามอย่างผู้เหนือกว่า ก่อนที่ริมฝีปากเรียวจะเลื่อนไปขบเม้มสร้างรอยรักสีหวานบนตัวอีกคนอย่างหลงใหล
มือหนาเลื่อนไปกอบกุมแกนกายเล็กแล้วรูดรั้งมันอย่างรวดเร็วและรุนแรง
ส่งมอบสัมผัสเร่าร้อนจนร่างบางข้างใต้ครางสะท้าน
“ฮื้อ...อื้อ...อ๊ะ...ฮ๊า...ฮ๊า...อึก...”ร่างบางครางหวาน ใบหน้าสวยสะบัดไปมาระบายความเสียวซ่านที่ก่อขึ้น
“ในที่สุดก็ยอมสินะ หึ”ทงเฮกล่าวพร้อมกระตุกยิ้มตรงมุมปาก มือหนาเร่งความเร็วยิ่งขึ้น
ส่งผลให้คนข้างใต้ครางลั่นไม่เป็นภาษา
“อึก...ทงเฮ...ฮ๊า....”ร่างบางครางหวานครั้งสุดท้าย ก่อนที่แกนกายเล็กจะปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาเต็มมือร่างสูง
“ว่าไง...เด็กดี...ได้ปล่อยแล้ว
พอจะหายอยากรึยังล่ะ”ทงเฮกล่าวถามร่างข้างใต้ที่กำลังหลับตาพริ้ม
หอบสะท้านด้วยความเหนื่อย
“...”ร่างบางไม่ตอบอะไร
เพียงแต่ส่ายหน้าไปมาอย่างเหนื่อยอ่อน ภาพตรงหน้าขาวโพลนจนดูอื้ออึง สติที่เคยมีกลับหายไปจนเขาแทบจะควบคุมร่างกายไม่ได้
“เอาล่ะ...คราวนี้มาถึงของจริงกันแล้ว...”ทงเฮกล่าวเรียบๆ พร้อมกับถอดเสื้อผ้าของตนเองออกอย่างรวดเร็ว
“ทงเฮ...นายจะทำอะไรน่ะ”ร่างบางกล่าวถามอย่างตกใจ เมื่อเห็นทีท่าว่า
เกมส์ของทงเฮคงจะไม่จบง่ายๆอยากที่เขาคิด
“ไม่ต้องทำเป็นใสซื่อไม่รู้อะไรหรอก
จะยังไงก็เหอะ แต่ชั้นก็รู้นะ ว่านายออกจะช่ำชองในเรื่องอย่างนี้
หึ...ชั้นว่าคงไม่ต้องขยายช่องทางหรอกนะ ไหนๆก็เคยๆอยู่แล้ว”ร่างสูงกล่าว
ก่อนที่มือหนาจะยกขาเรียวขึ้นพาดบ่าของตน
แกนกายใหญ่จ่อเข้ากับช่องทางรักสีสวยที่ซ่อนอยู่ด้านหลัง
“ทงเฮ...อย่า...อ๊าาาาาา”ร่างบางครางลั่น เมื่อร่างสูงกระแทกแก่นกายเข้ามาตัวจนสุด
ช่องทางรักสีหวานที่ยังไม่ได้รับการขยาย
บวกกับที่ไม่มีใครเคยรุกรานหรือแตะต้องมันแม้แต่ครั้ง
จึงทำให้มันฉีกขาดลงอย่างช่วยไม่ได้
เลือดสีสดไหลออกมาจากบาดแผลเป็นตัวช่วยที่ดีสำหรับร่างสูง แต่ร่างสูงกับหารู้ไม่
ว่าคนที่อยู่ข้างใต้ เจ็บปวดจนแทบใจจะขาด
น้ำตาเม็ดโตไหลรินจากดวงตาสวยอย่างหยุดไม่ได้
“อื้ม...รู้สึกดีจัง...มันแน่นดีจังเลยนะ
ข้างในนายร้อนแรงดีจังฮยอกแจ...”ทงเฮกล่าวอย่างมีความสุข
สะโพกปอดเริ่มขยับเข้าออก ส่งจังหวะรักร้อนแรงช้าๆ ทุกจังหวะที่ร่างสูงขยับ
มันยิ่งทำให้ร่างบางเจ็บปวดมากยิ่งขึ้น
“ฮึก...ทงเฮ...เจ็บ...ไม่ไหวแล้ว...พอเหอะ”ร่างบางวอนขอ น้ำตาเม็ดใสไหลอาบแก้มเนียนเสียจนน่าสงสาร
“อ่ะ...ทงเฮ...เจ็บ...อึก...อ๊า...อ๊ะ...”ร่างบางครางออกมาอย่างเจ็บปวด มือเล็กจิกเกร็งลงกับผ้าปูที่นอนระบายความเจ็บปวด
“อืม...ฮยอกแจ...ตอดรัดชั้นแรงๆสิ...ตอบรับชั้นหน่อย...”ทงเฮกล่าวบอก พร้อมกับขยับสะโพกเร่งจังหวะยิ่งขึ้น
“อึก...อื้อ...อ่ะ...เจ็บ...มันเจ็บ...ฮือ...เจ็บ...อ๊ะ”ร่างบางครางเสียงสั่น ใบหน้าหวานหันไปซุกลงกับหมอนใบโต
ค่อยๆปล่อยน้ำตาเม็ดโตให้ไหลออกมาอย่างเจ็บปวด
เจ็บปวดทั้งกายที่โดนกระทำรุนแรงเช่นนี้ เจ็บปวดทั้งใจที่โดนคนตรงหน้า
คนที่ได้ชื่อว่า ”เพื่อนรัก”
ทำแบบนี้กับตน
“ฮะ...อ๊ะ...อึก...อื้อ...”ร่างบางครางเพียงแผ่วเบา ก่อนที่ร่างสูงจะถอนแกนก่ายออกจากคนตัวเล็ก แล้วจับร่างกายเล็กพลิกให้นอนคว่ำ
มือหนาจับสะโพกบางยกขึ้นสูง ก่อนที่จะดันแกนกายสอดใส่เข้าไปใหม่อีกครั้ง
“อือ...อือ...เจ็บ...”ร่างบางครางงึมงำ ช่องทางรักถูกรุกรานอย่างรุนแรง ใบหน้าสวยเอนซบ
ปล่อยน้ำตาเม็ดใสลงกับหมอนใบโต
กิจกรรมร้อนบนเตียงนอนกว้างยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆไม่มีท่าว่าจะหยุดลงง่ายๆ
ถึงแม้ว่าร่างบางจะวอนขออีกฝ่ายให้หยุดสักเท่าไร
แต่มันก็ดูเหมือนว่าจะไม่ได้เป็นผลให้ร่างสูงหยุดการกระทำเลยสักครั้ง
เสียงครางสะอึกสะอื้นดังแข่งกับเสียงกระทบกันของเนื้อก้องไปทั่วห้องนอนกว้าง
ไม่รู้ว่ากี่รอบแล้ว
กี่รอบเล่าที่ร่างบางถูกรุกรานอย่างโหดร้าย
แต่ก็ไม่มีสักครั้งที่ร่างสูงจะมีทีท่าจะหยุดการกระทำอันป่าเถื่อนลงสักครั้ง
ไม่รู้ว่าจักกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
ที่ร่างสูงได้ปลดปล่อยเข้าไปในตัวร่างบางอย่างสุขใจ แต่หารู้ไม่
ว่าร่างข้างใต้เจ็บปวดมากเพียงไหน
กาลเวลาล่วงผ่านไปเรื่อยๆ จนเกือบจะรุ่งสาง
ร่างบางที่เหนื่อยจนหมดเรี่ยวแรงบวกกับความเจ็บปวดที่ถูกสร้างขึ้นโดยคนใจร้าย
ก็ทำเอาคนตัวเล็กสลบไปอย่างเหนื่อยอ่อน
ส่วนอีกคนก็นอนหลับไปข้างๆกายอย่างเหนื่อยอ่อนเช่นกัน
แขนแกร่งกอดตระกองคนตัวเล็กเอาไว้อย่างหวงแหน อยากจะเก็บร่างๆนี้ไว้เป็นของเขาเพียงคนเดียว
ไม่อยากให้ร่างๆนี้ถูกคนอื่นสัมผัสจับต้อง อยากให้เขาเป็นเพียงคนสุดท้ายของคนๆนี้
อยากให้คนนี้ๆ...รักเขา...เพียงคนเดียว...
“ขอโทษนะ...ที่ทำอย่างนี้...ชั้นมันเป็น...”เพื่อน” ที่เลวจริงๆ”ร่างสูงกระซิบแผ่วเบาอย่างสำนึกผิด
มือหนาลูบไล้ใบหน้าหวานเบาๆ ส่งสัมผัสอุ่นเพียงน้อยนิดให้กับคนตรงหน้าอย่างรักใคร่
ในใจหวังแค่เพียงจะให้คนๆนี้ได้รับรู้ถึงความอบอุ่นที่เขาพยายามจะมอบให้มาโดยตลอด...แค่เพียงสักครั้งก็เกินพอ...สำหรับเพื่อนเลวๆคนนี้...ที่ทำให้นายร้องไห้ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง...
.
.
.
.
.
.
“หึ...นังฮยอกแจ...แกนี่ กล้ามากเลยนะ
ที่มาแย่งพี่ทงเฮของชั้นน่ะ...หึ...แล้วจะเห็นดีกันนังฮยอกแจ...”เสียงหวานที่แฝงไปด้วยความน่ากลัวของใครบางคนดังขึ้นในห้องนอนมืดมิด
หน้าจอคอมพิวเตอร์หรู ที่ตอนนี้มันกำลังทำหน้าที่เชื่อมต่ออยู่กับกล้องจิ๋วที่ติดอยู่ในห้องนอนของทงเฮ
นิ้วเรียวคลิ๊กเม้าส์อีกหนึ่งครั้งเบาๆ
เป็นการสั่งโปรแกรมให้หยุดบันทึกภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้อง...
แม้ว่าภาพเหตุการณ์บทรักอันเร่าร้อนสงบลงไปนานพอควร
แต่ในใจของคนๆนี้กลับยังร้อนระอุ แผนการณ์ร้ายกาจถูกวางขึ้นในสมอง
รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นตรงมุมริมฝีปากสวย
“แล้วแกจะได้รู้...ว่าชั้นจะไม่ยอมแพ้ผู้ชายอย่างแกแน่ๆ”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น